Idioot

Idioot? Wie gebruikte deze woorden en dan nog wel in het journaal ook. Maar toen ik begreep waar het over ging, kon ik het alleen maar beamen. Kinderombudsman Marc Dullaert had aan de bel getrokken omdat het zogenaamde ‘kinderpardon’ zorgt voor schrijnende situaties, maar waar gaat het nu eigenlijk om?
De PvdA had met de VVD toen ze samen gingen regeren afgesproken dat er een ‘pardon’zou komen voor kinderen van vluchtelingen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen, de taal goed spreken, ingeburgerd zijn en – en nu komt het – bekend waren bij het Rijk.
Staatssecretaris Teeven werd belast met de uitvoering daarvan.
In de praktijk blijkt nu dat dat er kinderen zijn die voldoen aan alle eisen behalve dat zogenaamde ‘bekend’ zijn. Deze kinderen worden zonder pardon met hun ouders uitgezet. Uitgezet naar een land dat ze niet kennen, waarvan ze de taal niet spreken en waar vaak geen school is of geen medische voorzieningen.

Natuurlijk zijn deze kinderen wel bekend. Hun ouders mogen dan illegaal in Nederland zijn, maar al deze kinderen zitten op school, bezoeken als het nodig is de dokter, zijn lid van de bibliotheek enzovoorts. Maar dat vindt de staatssecretaris niet genoeg. Nee, die kinderen moeten ook bekend zijn op het ministerie. Ben je dat dan niet, vraag ik me af, als je op school zit? De gemeente weet toch waar je woont? Maar dat geldt blijkbaar niet.

Volstrekte willekeur is het. Je kunt kinderen die hier zijn geboren niet zomaar met hun ouders over de grens zetten. Dat is schandalig, ongehoord en inderdaad idioot. En dan hoor ik die gladjanus van een Samson van de PvdA ook nog zeggen dat de staats zijn werk prima doet en dat je ergens een grens moet trekken. Over de ruggen van kinderen heen, meneer Samson? Volgens mij heeft u, net als de heer Teeven en de heer Rutte, een steen in uw borstkas zitten in plaats van een hart.

Over hoeveel kinderen hebben we het? Iets meer dan honderd?
Met hun familie? Weet u heren, dat we vorig jaar niet eens het quotum van 500 toe te laten vluchtelingen hebben gehaald?
Nee, u met uw goede hart krijgt dat niet eens voor elkaar. Andere landen vangen duizenden vluchtelingen op, maar Nederland verklaart bij voorbaat al bijna iedere vluchteling of asielzoeker tot ongewenst persoon en heeft dan de goedheid om per jaar 500 van deze mensen toe te laten. Deze groep krijgt dan opvang, onderdak maar niet veel meer.

IK vraag me steeds vaker af in wat voor land wij eigenlijk leven. Een land zonder mededogen, met alleen oog voor geld. Het menselijk aspect is bijna helemaal verdwenen in Den Haag, dat bolwerk van politiek geneuzel en gedoe.
Maar dat ook kinderen van vluchtelingen daar de dupe van worden, vind ik echt het meest idiote wat ik ook heb gehoord.

Laten we met z’n allen de kinderombudsman steunen met zijn werk om deze kinderen veilig in Nederland te laten wonen.
Dus teken ook de petitie voor een eerlijk kinderpardon. Dat kan op de website van Defense voor kinderen. Tekenen jullie allemaal mee?

www.vluchtelingenwerk.nl/kinderpardon?utm_source=Nieuwsbrief&utm_medium=email&utm_campaign=kinderpardon

Tot het volgende blog!

Een nieuw begin

Het is al een poos geleden dat ik wat van me heb laten horen. Laten  we het er maar op houden dat de zin om te bloggen in mijn schoenen zakte. Niet omdat ik geen onderwerpen meer had, maar omdat het lichamelijk én psychisch achteruit ging. Het bleek een vicieuze cirkel.

Meer pijn, meer morfine, meer bijwerkingen en steeds meer de vraag of dit nou was wat ik me van mijn leven had voorgesteld. Niet echt dus. Maar om een lang verhaal kort te maken, er bleek toch een knop te zijn overgebleven in me waar ik aan kon draaien.
Het heeft me heel wat moeite gekost om die te vinden maar met hulp van al mijn dierbaren kwam daar ineens het besluit om de morfine te gaan afbouwen na een aantal gesprekken met een arts van het pijnteam in het ziekenhuis. En hoe meer ik afbouwde, hoe beter ik me begon te voelen.

Ik was helderder, lag niet meer het grootste deel van de dag te slapen, bemoeide me weer met het huishouden (tot ongenoegen soms van mijn lief want dat was zijn domein geworden) en kon ik er weer af en toe op uit. Tot half februari ging het goed en was ik niet te stoppen.
D laatste maanden van 2013 heb ik besteed aan het breien, haken en knutselen van een grote mand vol met babyspulletjes want in januari 2014 zou ons eerste kleinkind geboren worden.
Op 20 januari 2014 arriveerde hij dan, onze Luuk Tijmen, roepnaam Luuk.
Alles prima met  moeder en kind en we gingen regelmatig even een kijkje nemen bij dit prachtige manneke.

Maar langzamerhand kreeg ik steeds meer pijn in mijn rechterbeen, eerst alleen in mijn onderbeen, maar het breidde zich uit naar bovenbeen, heup en rug. Het werd zo erg dat ik niet meer kon lopen of zitten. Ik zakte door mijn been.
Het werd een flinke domper: de hernia waar ik al vanaf oktober 2002 last van had en die de chronische pijn en de zenuwbeschadiging veroorzaakte, stak zijn kop weer op. Met als gevolg dat ik niet verder mag met het afbouwen van de morfine, dat ik weer plat lig en het nu moet doen met de fotootjes en af en toe de komst van Luuk met zijn  ouders.

Het was en is een grote tegenslag, ook tussen mijn oren valt het niet mee. Weer het gevoel terug te zijn bij af…
Hoe lang deze situatie gaat duren weet ik niet. Het schiet niet erg op in ieder geval. Maar als afleiding bedacht ik dat weer beginnen met bloggen wel een goede afleiding zou zijn. Niet meer elke dag zoals de bedoeling was vorig jaar, maar af en toe. En dan niet meer van die lange verhalen (zoals deze bijvoorbeeld…, hoe leer ik dat af?) en met hulp van onze oudste is mijn blog op zijn kop gezet, door elkaar geschud en zie daar, een heel nieuw begin..

Zo is er ook het hoofdstuk ‘Creatief’ bijgekomen en daar zal ik mijn zelf gemaakte producten showen of dingen van anderen die ik mooi vind en aan jullie wil laten zien.  Als er een patroon van is, zal ik daarna verwijzen.
Op deze manier ga ik opnieuw het gevecht aan….., maar wel een heel leuk gevecht want mijn vingers jeuken om te beginnen. Dus..

Hallo allemaal, ik ben er weer! Welkom terug op mijn blog!

Riet

 

Achterlaten en opnieuw beginnen – mijn 365-dagen project

Voorbij is het alweer, het jaar 2012. Het ging zo snel. Ik merk duidelijk dat hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd vliegt.

Het was een jaar vol ups en downs, van hoogte- en dieptepunten, van vreugde en verdriet, een jaar van krijgen, vasthouden, inleveren, afstaan.

Ik ga niet opsommen wat er gebeurd is. Dat was veel. Te veel eigenlijk….
Het was weer een onrustig, hectisch jaar terwijl we aan het begin van het jaar voor de derde keer op rij een rustig jaar, een jaar van stabiliteit als allergrootste wens hadden.

Heel veel hebben jullie kunnen volgen via Twitter, Facebook of blog. Zelf ben ik wat minder actief maar bereiken we dankzij Jan veel mensen. Het was en is erg fijn om te merken dat we er vrienden bij hebben gekregen, echte vrienden die meeleven, helpen waar nodig is en er voor ons zijn, zelfs op afstand.

Er nu is er opnieuw een jaar begonnen. Een jaar waarvan ik niet weet wat het zal gaan brengen. Ik kan natuurlijk achterover leunen en zien wat er langskomt op FB etc. (al dan niet via Jan) en dat leuk vinden of juist niet of om erop reageren. Dan ligt het initiatief niet bij mij maar bij een ander. En daar heb ik over nagedacht de laatste weken. Ik wist al wel dat deze manier van omgaan met social media eigenlijk niet was wat ik wilde. Maar wat dan wel? Helemaal stoppen? Volop mee gaan doen? En ineens kwam het voorbij… mijn 365-dagen project. Toen ik dat eenmaal helder had, was de rest simpel. En het is klein genoeg om niet alle energie op te slurpen.Vandaag ben ik zover dat ik het met iedereen kan delen.

Dit is wat ik heb bedacht:
het komende jaar ga ik iedere dag, in een soort van 365-dagen project, iets op mijn blog ‘Rondom mijn troon’  zetten: een foto die me ontroert, een tekst die me schokt, een lief berichtje of een woord ik tegenaan ben gelopen. Net wat er op mijn pad komt en iets bij me losmaakt.

Iedere dag hieraan werken is best een uitdaging voor me. Er zullen dagen komen dat het domweg niet lukt omdat de energie op is. Maar ik probeer het dan wel in te halen.

Ik hoop dat jullie het net zo spannend gaan vinden als ik want ik ga mezelf bloot geven (nou ja, niet letterlijk natuurlijk) en jullie zijn welkom om te reageren op wat voor manier dan ook. Er zijn wel wat spelregels. Bedenk dat je mijn gast bent, dat we van mening kunnen verschillen maar dat ik baas ben en blijf over mijn eigen blog. En het is ook niet de bedoeling dat jezelf nieuwe onderwerpen plaatst, we houden het bij het onderwerp van mijn project-dag.

Het zal wennen zijn voor me. Actief luisteren, kijken, lezen is door alle pillen bij mij een beetje ondergesneeuwd en ik hoop dat dit me gaat helpen wat wakkerder om me heen te kijken. En als allerlaatste wens ik iedereen een prachtig begin van 2013.

GENOEG….

Genoeg

Voor vandaag is het genoeg.

Voor vandaag heb ik genoeg pijn gehad.

Voor vandaag ben ik het zat.

Ik ben het zat dat ik altijd pijn heb.

Ik ben het zat dat ik geen boerenkool meer kan eten.

Ik ben het zat dat mijn darmen verstopt zitten of dat ik  naar de wc moet rennen om op tijd te zijn.

Ik ben het zat dat ik het koud heb.

Ik heb er genoeg van dat ik zweet als otter terwijl ik ril van de kou.

Ik heb genoeg van maaltijdsalades.

Ik heb genoeg van het pillen tellen.

Ik heb genoeg van mijn lijf.

Ik heb genoeg van…..

Waarvan heb ik eigenlijk genoeg?

Heb ik genoeg van mijn omgeving?

Heb ik genoeg van mezelf zoals ik nu ben?

Heb ik genoeg van mijn leven?

 

Ik weet het niet…

Voor vandaag weet ik wel dat het genoeg is….

Morgen komt er wel een nieuwe dag.

Een dag waarop er weer genoeg is…

Genoeg pijn…

Genoeg pillen….

Maar ook dan is er genoeg liefde om weer verder te gaan….

Tot overmorgen….

En verder….

Riet

 

 

Aanbiedingen, afwijzingen en uitdagingen

Iedere dag opnieuw staat onze krant, mijn tijdschriften en vooral mijn mailbox en de door mij gebruikte websites vol met zogenaamde aanbiedingen. ‘Hoezo zogenaamd?’ hoor ik je vragen. Het zijn echt wel aanbiedingen hoor.

“Drie hele dagen naar Lissabon, voor de helft van de prijs!”, zegt de website..

“U kiest een behandeling, wij betalen de toegang van het welnesscentrum”…..

“Deze prachtige laarzen nu in vier verschillende kleuren van € 99,- voor maar € 69,-“…..

“Workshop glasblazen in onze verbouwde boerderij. Nu de vierde deelnemer gratis” …..

“Leuk, kom zelf chocolade cupcakes maken en opeten, nu voordeliger dan ooit”…..

En zo kan ik nog heel lang doorgaan.

Maar voor mij zijn het geen aanbiedingen, voor mij zijn het ……. Hmm, ik heb er even geen woorden voor. Laat ik het maar afwijzingen noemen. Want zo voelt het wel.

Ik probeer al die aanbiedingen te negeren, gauw een andere kant op te kijken, of net te doen of ze er niet zijn. Maar ze zijn  er wel en steeds meer. Kijk maar eens goed om je heen. Facebook, Twitter en heel veel andere social media doen eraan mee.

Waarom het  afwijzingen zijn? Ik kan er niets mee, met die aanbiedingen. Want ze zijn niet geschikt voor mensen zoals ik, die chronisch ziek zijn en een groot deel van de dag in bed liggen of domweg geen energie genoeg hebben om de hele dag mee te doen. Of te veel pijn hebben om leuke laarzen te passen …..

Ik kan niet zomaar 3 dagen naar Lissabon met het vliegtuig want zo lang zitten kan ik niet. Bovendien is er geen hoog-laagbed op de plaats van bestemming, is er niemand om me te helpen met douchen en aankleden, heb ik geen verklaring dat ik mijn morfine voor die dagen over de grens mee mag nemen want dat duurt dagen voor je dat rond hebt en kan mijn hoofdsteun, mijn speciale kussens en noem maar op wat ik allemaal nodig heb alleen mee als we flink bijbetalen voor de bagage. Ze zien ons aankomen zeg…

Goh meid, ga dan mee naar een leuke workshop aquarel schilderen of sieraden maken of kaarsen maken? Oh, wat jammer dat je het niet een hele dag vol kunt houden. Maar je hebt toch je rolstoel? Te lang, te moe? Nee, dan kun je toch niet mee.

Morgen gaan we naar de sauna, van die bon laatst uit de krant. Ga je mee? Dat is goed voor je. Oh, dat mag niet vanwege de medicijnen? Goh, wat zonde.

En zo kan ik nog wel even doorgaan…..

Zo langzamerhand begint het te wennen dat deze aanbiedingen voor mij niet meer zijn weggelegd, want ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik een hele lieve man heb en twee geweldige zoons en ook nog een schoondochter die er samen voor zorgen dat er voor mij nog veel te genieten valt op een manier zoals die voor mij wel geschikt is.

Maar ik ben niet de enige met een beperking, een chronisch ziekte of handicap. Er zijn heel veel meer mensen die hier mee te maken hebben. Ook voor hen geldt vaak dat aanbiedingen afwijzingen zijn. Het is wrang dat zo een hele bevolkingsgroep achter hun voordeur en hun geraniums gehouden wordt.

Oh ja, je kan wel naar de Nieuwjaarsborrel van de gehandicaptenorganisatie waar je lid van bent want die halen je op met rolstoel en al. Of een uurtje bij de schoonheidsspecialiste zou ook nog net kunnen als je niet te moe bent om er te komen, maar daar blijft het dan bij.

Maar dat zijn geen aanbiedingen.

En dus vraag ik mij af: zijn de adverteerders en de verkopers die daar achter zitten zich wel bewust van het feit dat er een groep mensen is voor wie deze aanbiedingen ook als afwijzingen voelt? Of is er geen winst te behalen? Moet daar te veel geld op toegelegd worden?

Het verbaast me dat er pas één maal (voor zover ik weet tenminste)een initiatief is geweest om bedlegerige patiënten een leuke dag te bezorgen. Alles werd geregeld tot vervoer aan toe. Fantastisch! Maar zo weinig, slechts één keer….

Maar ik daag u uit. Ik daag iedereen uit om een plan te bedenken zodat ook voor deze vergeten groep mensen er aanbiedingen komen zodat ook zij kunnen genieten van datgene wat er in deze tijd allemaal voor leuks te doen is. En dan niet aankomen met een heel klein rijtje van vier of vijf aanbiedingen. Nee, minstens een pagina vol…

Ik ben erg benieuwd of er mensen zijn die zich hiervoor in willen zetten. Zelf wil ik ook graag meedenken maar dat zal dan wel vanuit mijn bed zijn.

Kom op, neem de handschoen op en laten we ons samen sterk maken hiervoor.
Laat je horen allemaal! Ik ben erg benieuwd…

Riet