Het is al een poos geleden dat ik wat van me heb laten horen. Laten  we het er maar op houden dat de zin om te bloggen in mijn schoenen zakte. Niet omdat ik geen onderwerpen meer had, maar omdat het lichamelijk én psychisch achteruit ging. Het bleek een vicieuze cirkel.

Meer pijn, meer morfine, meer bijwerkingen en steeds meer de vraag of dit nou was wat ik me van mijn leven had voorgesteld. Niet echt dus. Maar om een lang verhaal kort te maken, er bleek toch een knop te zijn overgebleven in me waar ik aan kon draaien.
Het heeft me heel wat moeite gekost om die te vinden maar met hulp van al mijn dierbaren kwam daar ineens het besluit om de morfine te gaan afbouwen na een aantal gesprekken met een arts van het pijnteam in het ziekenhuis. En hoe meer ik afbouwde, hoe beter ik me begon te voelen.

Ik was helderder, lag niet meer het grootste deel van de dag te slapen, bemoeide me weer met het huishouden (tot ongenoegen soms van mijn lief want dat was zijn domein geworden) en kon ik er weer af en toe op uit. Tot half februari ging het goed en was ik niet te stoppen.
D laatste maanden van 2013 heb ik besteed aan het breien, haken en knutselen van een grote mand vol met babyspulletjes want in januari 2014 zou ons eerste kleinkind geboren worden.
Op 20 januari 2014 arriveerde hij dan, onze Luuk Tijmen, roepnaam Luuk.
Alles prima met  moeder en kind en we gingen regelmatig even een kijkje nemen bij dit prachtige manneke.

Maar langzamerhand kreeg ik steeds meer pijn in mijn rechterbeen, eerst alleen in mijn onderbeen, maar het breidde zich uit naar bovenbeen, heup en rug. Het werd zo erg dat ik niet meer kon lopen of zitten. Ik zakte door mijn been.
Het werd een flinke domper: de hernia waar ik al vanaf oktober 2002 last van had en die de chronische pijn en de zenuwbeschadiging veroorzaakte, stak zijn kop weer op. Met als gevolg dat ik niet verder mag met het afbouwen van de morfine, dat ik weer plat lig en het nu moet doen met de fotootjes en af en toe de komst van Luuk met zijn  ouders.

Het was en is een grote tegenslag, ook tussen mijn oren valt het niet mee. Weer het gevoel terug te zijn bij af…
Hoe lang deze situatie gaat duren weet ik niet. Het schiet niet erg op in ieder geval. Maar als afleiding bedacht ik dat weer beginnen met bloggen wel een goede afleiding zou zijn. Niet meer elke dag zoals de bedoeling was vorig jaar, maar af en toe. En dan niet meer van die lange verhalen (zoals deze bijvoorbeeld…, hoe leer ik dat af?) en met hulp van onze oudste is mijn blog op zijn kop gezet, door elkaar geschud en zie daar, een heel nieuw begin..

Zo is er ook het hoofdstuk ‘Creatief’ bijgekomen en daar zal ik mijn zelf gemaakte producten showen of dingen van anderen die ik mooi vind en aan jullie wil laten zien.  Als er een patroon van is, zal ik daarna verwijzen.
Op deze manier ga ik opnieuw het gevecht aan….., maar wel een heel leuk gevecht want mijn vingers jeuken om te beginnen. Dus..

Hallo allemaal, ik ben er weer! Welkom terug op mijn blog!

Riet