Medicijnen, medicijnen en nog eens medicijnen

Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik voor het eerst in mijn leven dagelijks medicijnen moest gaan slikken. Uiteraard heb ik wel de nodige antibiotica naar binnen gewerkt met diverse keelontstekingen en andere ziektes waar ik die pillen voor nodig had. Ik denk dat het eerste ‘medicijn’  de ‘pil’ betrof. En toen was ik boven de twintig. Maar dat is niet echt medicatie voor een echte ziekte. Nee, dat kreeg ik pas toen ik last kreeg van te hoge bloeddruk, aan het begin van deze eeuw, in 2002. Dat waren dan ook meteen twee tabletjes. In de jaren daarna werden deze pilletjes nog wel van een ander merk of van een andere sterkte vanwege de bijwerkingen. Tot in 2002 alle ellende begon..

Vanaf dat moment heb ik alleen maar méér medicijnen geslikt. En nu is het zover dat ik per dag 32 pillen tot mij neem. De een is rood, de volgende zijn lichtblauw, of wit en groot, of wit en heel klein. Ik heb ze in alle soorten en maten. En daar zit dus ook veel morfine bij. Iedereen weet van morfine dat het een middel is waar je nogal suf van wordt. En dat weet ik inmiddels maar al te goed. Noem het maar ‘morfinedementie’ met een beetje cynische humor..

Toen een jaar of zes de hoeveelheid pillen zich uitbreidde heb ik een gesprek gehad bij de apotheek en daar adviseerden ze mij om een medicijndoos te gaan gebruiken. Een flinke speurtocht op internet leverde heel veel dozen op en een simpele weekdoos met zeven losse doosjes met vier vakjes leek me een prima mogelijkheid. Dezelfde doos had de apotheek ook in voorraad en al gauw was het heel gewoon dat ik één keer per week de hele medicijndoos vulde zodat ik er weer een week tegen kon.

Er waren toen ook al middelen die niet in de medicijndoos pasten zoals een zakje en zetpillen en alles had zijn eigen plaats. Een van de laden in de keuken werd mijn medicijnenlade. En omdat ik het steeds lastiger vond om alle medicijnen uit hun strips te drukken, deed de apotheek al dit soort medicijnen in zgn. reumapotjes die veel makkelijker te hanteren waren. Tot volle tevredenheid kreeg ik zo mijn medicijnen uitgestript thuis en vulde ik zelf met een lijst die ikzelf bijhield mijn weekdoos. Ook de apotheek was blij met mijn overzichten waarop precies stond vermeld op welk tijdstip ik welk medicijn moest innemen.

Maar toen sloeg de ‘morfinedementie’ toe. Misschien is dit niet het juiste woord om te gebruiken, maar ik ging fouten maken en dat is natuurlijk best een groot risico met al de morfine die ik gebruik. Jan ging het vullen van de weekdoos van me overnemen en daar was ik blij mee.
Maar de dagdoos werd te klein. Deze dagdoos had maar vier vakjes en dat waren ook nog kleine vakjes en dus hebben we op internet gezocht naar een nieuwe doos die groter zou zijn en vijf vakjes per dag had.
En die vonden we. Een mooie doos met zeven aparte doosjes in zeven verschillende kleuren, iedere dag zijn eigen kleur.

Daarna meldde de apotheek dat het toch wel heel veel tijd kostte om alle pilletjes uit te strippen in potjes en kwam de vraag of ik mee wilde doen met de baxterrol. Voor degenen die niet weten wat een baxterrol is, het is een rol waar per slikmoment een zakje op een rol zit die je af kunt scheuren. De rol zit in een houder met een opening. Het lijkt wel wat op een keukenrol die je een velletje afscheurt. Alleen zijn het dan zakjes in plaats van een velletje.
Ik heb geluk want de robot die de zakjes uitspuugt kan maximaal zeven zakjes per dag per persoon aan.
Ik heb zeven momenten per dag dat ik iets uit een zakje nodig heb. Eigenlijk heb ik 12 keer per dag een of meer medicijnen om in te nemen maar wat niet in de dagdoos zit, heb ik in potjes op mijn bedtafel staan en het restant zit in de medicijnenlade.

Toen ik de eerste rol binnenkreeg, bleek al gauw dat ik wel de zakjes van de rol af kon scheuren, maar dat de zakjes zelf opengeknipt moesten worden omdat het plastic te stevig is. Dus hebben we nu de afspraak dat als de rol binnenkomt Jan nog net zoals eerst de weekdoos vult en aanvult met dat wat er uit de lade bij moet. Voor mij is er eigenlijk niets veranderd. Voor Jan wel. Eerst moest hijzelf uitzoeken wat in welk vakje moest, nu moet gewoon de inhoud van het volgende zakje in het vakje. Voor de apotheek is het een enorme versimpeling en dus zijn we zo allemaal geholpen.

En als er straks weer iets gaat veranderen, zal dat waarschijnlijk te maken hebben met de morfine, maar zover zijn we nog niet. Maar jullie begrijpen het, als chronisch zieke die veel medicatie moet nemen, ben je veel tijd kwijt aan het organiseren van je medicijnen. En dat wilde ik vandaag vertellen.

Tot de volgende keer!