Wat ben ik zonder de anderen?
Vanmorgen werd ik weer eens wakker met een heel pijnlijk been. En de rest deed ook vrolijk mee allemaal. Na mijn ontbijt sloeg Klaas Vaak al weer toe en mijn ogen vielen dicht net als gisteren.
Tot Paulien kwam. Paulien van de thuiszorg. Voor de zoveelste keer heeft ze mijn tranen opgevangen, mijn handen vastgehouden, me getroost en heeft ze me laten merken hoeveel ze om me geeft. Zulke momenten zijn zo kostbaar en ik ben zo blij dat ik met al mijn zorgen en zorgjes altijd terecht kan bij haar, net als bij de andere Paulien en bij de andere  thuiszorgmedewerkers.
Ze staan altijd voor me klaar.
Het maakte dat ik me realiseerde dat ik zonder hen niet veel zou zijn. En dat geldt voor heel veel andere mensen om me heen. Voor Jan en voor onze kinderen, voor mijn zus en voor andere bloedverwanten en natuurlijk ook voor alle vrienden. Zonder hen kan ik niet, ben ik niets.
En daarom vandaag een stukje tekst uit het boekje ‘Bloemen van geluk moet je zelf planten’ door Phil Bosmans samengesteld van de spreuken van de Bond zonder naam.
Wat ben ik zonder de anderen?
Leven is ‘leven met anderen’.
‘Leven met anderen’ is leven met hen,
met wie ik alles moet delen,
die ik moet aanvaarden,
die ik geen pijn mag doen,
die ik moet liefhebben.
Zonder de anderen is leven,
liefhebben en gelukkig zijn
een utopie.
We zijn door ontelbare banden
met elkaar verbonden.
Ik kom pas tot ontplooiing,
dankzij de anderen.
Ik heb de anderen nodig…
niet alleen omdat zij zoveel
voor mij doen
maar ook omdat ik zoveel
voor die anderen kan betekenen.
Ik heb ogen en oren
om de anderen te ontdekken,
voeten om naar hen toe te gaan,
handen om te geven en te helpen
en een hart om lief te hebben.
Wees geen ‘eiland’ in een zee van mensen.
Tot de volgende keer!
Wow mooi…….je bent een schatje, ik doe het met liefde. Hou je taai jij dappere vrouw!!!!!! We zijn er voor je xxxx