Dilemma
Vorige week belde mijn huisarts om de uitslag van het bloedonderzoek aan mij door te geven.
Vanwege een dikke enkel is namelijk getest of ik misschien jicht zou hebben. De enkel was niet alleen dik maar hij kon ook af en toe mijn gewicht niet dragen en als er een flinke pijnscheut doorheen ging was het lopen helemaal onmogelijk. Ik snap dat hij aan de mogelijkheid van jicht dacht, maar wist ook al dat het dat zeer waarschijnlijk niet zou zijn omdat ik deze pijnscheuten al een paar jaar ken en het past meer bij de gewrichtsklachten die ik heb waardoor dat dan ook maar veroorzaakte wordt.
Bij de fibromyalgie die ik heb kan het heel goed passen want dat zit in spieren, gewrichten en pezen. Zo zijn er altijd wel een of meer plaatsen waar de pijn toeslaat. Nu is mijn grote teen bijvoorbeeld weer erg pijnlijk en ook de handen doen mee. Na een paar dagen waarin de pijn ergens opkomt, even flink van zich af bijt en dan langzaam weer vermindert, ontstaat op andere plaatsen dezelfde soort pijn. En met dit vrij koude regenachtige weer heb ik , en samen met mij heel veel anderen, meer pijn.
Maar dat heeft niets te maken met mijn dilemma. Nee, dat deed zich namelijk voor na een vraag van de huisarts. Nadat we eerst hadden gesproken over hoe ik me voelde (belabberd en moe) kwam aan de orde of ik wilde nadenken over opnieuw naar een pijnpoli gaan. Ook de huisarts loopt er tegenaan dat we de pijn niet goed onder controle kunnen krijgen en dat de bijwerkingen van de o zo nodige pijnmedicatie (met name morfine) me beginnen in te halen. Het veroorzaakt misselijkheid, darmproblemen, een continue grieperig gevoel, moeheid en zo kan ik er nog wel wat noemen. Voordat hij me deze belangrijke vraag stelde had ik al gezegd dat ik nu even de morfine niet wilde ophogen vanwege de bijwerkingen. Eerst moet mijn lijf weer wat tot rust komen.
De vraag van de huisarts kwam misschien wel precies op het juiste moment. Want ik zal ooit een keer moeten besluiten of ik nog op zoek ga naar mogelijkheden om wat aan de pijn te doen.
Drie jaar geleden heb ik gezegd dat het voor dat moment klaar was. Geen behandelingen meer, geen nieuwe medicijnen uitproberen, nee. Want de pijn bleef alleen maar toenemen. Bovendien is de hoop bij elke poging in je hoofd aanwezig maar de teleurstelling als het niet lukt, werd steeds moeilijker te aanvaarden. Ik wilde niet meer diep de put in na elke tegenslag. Mijn lijf én mijn geest wilden rust. En die heb ik gehad.
Maar de vraag van de huisarts maakte weer heel veel los bij me. Ga ik het inderdaad doen? Weer praten op de pijnpoli? Nieuwe medicatie proberen? Ook als dat betekent dat ik de morfine moet afbouwen? Zijn er nog andere behandelingen mogelijk? Ik heb er al zoveel gehad, allemaal zonder succes. En meestal leverde het alleen maar meer ellende op. Ga ik weer praten met artsen en therapeuten en een psycholoog?
Ik heb over dit dilemma gepraat met alle mensen dicht bij me. Zij hebben me geholpen voor- en nadelen te benoemen. Natuurlijk ben ik uiteindelijk degene die een besluit moet nemen.
Het was best heel moeilijk deze keer. Want uiteraard zou ik heel graag de pijn achter me laten. Er zijn zoveel dingen die ik nog zou willen doen, maar ik moet wel reëel zijn. En als ik naar mezelf kijk de laatste drie jaar heb ik ondanks alle mogelijke medicatie toch heel veel moeten inleveren.
Dat zal bijna zeker nooit meer veranderen. En ik wil zo graag rust. Rust in mijn lijf en rust in mijn hoofd. En toen ik dat allemaal op een rijtje had, was het besluit nemen heel gemakkelijk!
Ik ga niet meer de medische molen in. Hooguit ga ik samen met Jan én mogelijk de huisarts nog eens praten over hoe en wat maar dat is het dan. Geen polonaise meer aan mijn lijf, geen nieuwe dingen uitproberen. Niet weer mezelf voor de gek houden en hopen dat ze toch iets vinden.
Nee, het is klaar. En dus ben ik klaar voor de toekomst, wat die me ook zal brengen.
Tot de volgende keer!
Ik neem ph vision druppels om basisch water te maken dat heeft mij enorm geholpen.