Foto’s
Tot voor een paar jaar geleden had ik niet zoveel met foto’s. Ja, ik had de diverse plakboeken met foto’s waarin ik van baby tot volwassene en van fietsende kleuter tot leerkracht op de basisschool te bewonderen was. Die boeken kwamen eigenlijk maar zelden tevoorschijn, hooguit om iemand iets te laten zien van waar we geweest waren of hoe leuk de kinderen toen waren.
Natuurlijk kwam daar toch wel wat verandering in. Het eerste waar ik veel zorgvuldiger mee omging, waren de foto’s in de albums van ons ouderlijk huis. Het ene album hing uit rand en band en heel veel plakkertjes, je weet wel van die driehoekjes, hadden losgelaten en de foto’s zwierven dus los tussen de bladeren. Het andere album was er niet veel beter aan toe. Omdat het allemaal foto’s betrof van mijn vader en moeder van hun jeugd tot aan hun huwelijk besefte ik ineens dat ik die herinneringen nog had, ook al waren zij er zelf niet meer. Ik heb van alle foto’s zorgvuldig een nieuw mooi fotoboek gemaakt. inmiddels ken ik alle foto;s die in dat album zitten uit mijn hoofd, want dat album wordt nog regelmatig te voorschijn gehaald. Ik heb dit album zelfs meegenomen naar ooms en tantes om ze verhalen te laten vertellen over mijn ouders en erachter te komen wie toch die voor mij vreemde mensen waren die ook op die foto’s stonden. Het bleken neven, nichten en vrienden van mijn ouders te zijn. Sommige van de namen die wel eens genoemd werden, kan ik nu thuisbrengen.
De tweede keer dat ik opnieuw met allerlei foto’s bezig ben geweest, was voorafgaand aan het huwelijk van onze jongste zoon. Ik had me voorgenomen hem symbolisch in de vorm van een fotoboek van af zijn babytijd tot aan het huwelijk aan zijn aanstaande vrouw te geven. Dat betekende dus al onze eigen albums doorbladeren en ook alle dozen doorspitten die er nog waren waarin heel veel foto’s zaten waar nog nooit iets mee was gedaan. Dat is zo’n karweitje waarvan ik steeds denk dat ik daar eens een begin moet maken, maar er is altijd wel iets wat belangrijker is en dus blijven die dozen er staan. Ik heb toen heel veel foto’s overal vandaan gehaald en gescand en op leeftijdsvolgorde in een prachtig fotoboek verzameld. Maar de bij elkaar gezochte foto’s liggen nog steeds samen in een grote doos om opnieuw in het juiste album gestopt te worden. Toch ken ik ook al die foto’s en weet ik waar en wanneer ze zijn gemaakt.
De derde keer dat ik heel veel mooie oude maar voor mij nieuwe foto’s tegenkwam, was toen mijn nicht Marianne uit Melbourne drie CD’s met foto’s aan mij opstuurde. Dat waren foto’s die zij vond na het overlijden van haar vader Leo. Er zaten veel dubbelingen bij met mijn foto’s uit de tijd dat mijn ouders jong waren, maar ook veel foto’s uit die tijd die ik nog nooit had gezien. Nog steeds ben ik daar erg blij mee. Nu pas geleden haar broer Leo in Nederland is geweest, zijn er natuurlijk opnieuw foto’s bekeken en herinneringen opgehaald.
De vierde keer dat foto’s een grote rol speelden was toen mijn neef Willem en zijn vrouw een bericht kregen dat hun fotograaf die destijds hun huwelijksreportage had gemaakt, zou stoppen en dat ze de gelegenheid kregen de negatieven voor een klein bedrag te kopen. Zij wisten dat daar ook foto’s bij waren van mijn moeder. Zij zijn namelijk getrouwd zo’n zes weken voordat mijn moeder overleed en dit waren de laatste foto’s die er van haar waren. Zij hebben ervoor gezorgd dat de meest belangrijke foto’s zijn vergroot en op die manier heb ik nu een prachtige foto waar mijn ouders samen op staan. Deze foto staat nu in een mooie lijst in onze woonkamer.
Inmiddels staan er nu vijf dierbare foto’s in de woonkamer, allemaal in dezelfde soort lijst. Er is dus de foto van mijn ouders, een foto van mijn vader die een mooie klok staat te bewonderen, een foto van Klaske, Jan’s overleden zusje, een foto van Jan zelf en een foto van onze kinderen met schoondochter erbij. Bovendien hangt er een hele mooie vergroting van een van de trouwfoto’s van onze zoon en schoondochter.
In de trapopgang naar boven hangen combinaties van foto’s van de beide zoons. Foto’s toen ze vier en twee waren, maar ook acht en zes en nog later veertien en twaalf en als laatste twintig en achttien. Als ik omhoog kijk, zie ik hoe ze me aankijken, vol van vertrouwen in zichzelf en hun toekomst. Mooie foto’s dus.
En als laatste staat er nog een speciale foto. Een foto die gemaakt is in de winter van 1955. Je ziet een besneeuwd bospad met aan weerszijden bomen. De foto heeft een wat grijzige ondertoon die het juist tot zo’n bijzondere foto maakt. Hij is gemaakt door mijn vader en zelf ontwikkeld en afgedrukt.. Er hoort nog een tweede foto bij. Dat is namelijk dezelfde foto maar dan wandelen mijn moeder met de kinderwagen waar mijn zusje in lag en mij aan de hand in de sneeuw op dat zelfde bospad.
En vandaag, op Vaderdag, heb ik me voorgenomen dat ik die foto ook opnieuw laat afdrukken omdat ze bij elkaar horen. Wat kunnen foto’s je toch dierbaar zijn.
Tot de volgende keer!
Hoi lieve Riet,
Wat fijn dat jullie nog steeds plakboeken foto’s hebben van zovele jaren terug.Bij mij thuis(jonge leven)was niet zoveel tijd vr het nemen van kiekjes.Wij werden opgevoed dr een inwonende nanny die de meeste tijd met ons doorbracht.De 2 zusjes Simoens,steeds alle3 gelijk gekleed.Na het overlijden van mijn mama(op 14jr) werd redelijk vlug een gearrangeerde date geregeld dr een familielid en top of the bill, ze liepen er allebei in.Zowel mijn vader(dan weduwnaar)en die vrouw(ook weduwe) zijn een romance begonnen die ons jammergenoeg niet zo gelukkig stelden!!!Een tijd later werd een huwelijk gepland samen op dezelfde dag dat m’n jongste zus haar Plechtige Communie deed.En ja daarna moest alles wat aan mijn moeder herinnerde de deur uit,dus ook de foto’s en onze boekjes van Kind en Gezin waarin al onze gegevens,injecties, gewicht,grootte etc etc ingevuld waren.Gelukkig heeft mijn jongste zus nog een minimale ‘fotodoos’ kunnen bemachtigen en that’s it.
Je kunt al raden welke goede relatie ik dan had met mijn stiefmoeder!!!En bovenal ik lijk hééél sterk op mijn mams uiterlijk dus de ‘onliefde’ kwam zeker vr een groot deel v d kant v stiefmama…Alle verdere problemen kan ik misschien ooit eens tot een ‘levensboek’ opschrijven maar ik denk het niet, heb gewoon geen energie om daar m’n tijd in te steken en me dan alleen mr slechter te voelen…
Tot later es Riet, hughs Mich
lieve riet,
je schrijft zo herkenbaar….
Zelf ben ik heel blij met mijn foto’s van vroeger nu mijn ouders overleden zijn.
Toen ik mijn ouderlijk huis leeg moest maken,
kwam ik nog zoveel meer foto’s tegen.
Zo blij mee….
Heeft ook met mijn eigen ouderworden te maken…..
liefs