Pap
Pap, zo noemde ik mijn vader altijd. Pap en Mam was de gebruikelijke aanspreekvorm vroeger bij ons thuis. Ook nu nog denk ik altijd in de termen Pap en Mam.
Vandaag is de verjaardag van mijn vader. Hij zou nu 92 zijn geworden maar hij overleed in 1990 op Hemelvaartsdag op 68-jarige leeftijd.
Binnen zes weken tijd na het constateren van het feit dat zijn huid en ogen geel werden, overleed hij aan alvleesklierkanker. Er zat een grote tumor rond de galblaas, de alvleesklier en de lever.
De artsen in het ziekenhuis gaven hem 40 % overlevingskans bij een operatie die hooguit zijn leven met een paar maanden zou verlengen. Hij koos ervoor om helemaal niets meer te laten doen; hij wilde alleen maar rustig de rest van zijn leven leven. Op zijn manier…
Eerst zat hij nog in zijn stoel en liep hij nog wel eens even naar buiten, het terras op, maar de laatste anderhalve week, toen hij ook nauwelijks meer kon eten en drinken, lag hij op bed.
Tot het laatste toe weigerde hij pijnstilling want hij wilde helder blijven en kunnen zeggen wat hij nog wilde zeggen. Pas toen de huisarts hem overhaalde om hem in slaap te brengen, gaf hij toe.
Dat was op de dinsdagmiddag. De donderdag erna, op Hemelvaartsdag , overleed hij.
Ik heb altijd heel veel bewondering gehad voor de wijze waarop hij met deze ziekte omging en zijn keus om niets meer te laten doen en te kiezen voor een rustig levenseinde thuis versterkte dat gevoel. Ik weet niet of ik dezelfde keuze zou kunnen maken als hij toen deed. Maar het kenmerkte wel mijn vader. Zijn hele leven lang koos hij voor de moeilijkste weg…
Hij was een knokker met een eigen wil die zichzelf ertoe aanzette zo veel mogelijk te leren en dat aan zijn twee dochters over te dragen. Het was soms heel moeilijk om aan zijn verwachtingen te voldoen. Hij gaf niet graag complimentjes weg, maar achter je rug hoorde je van anderen hoe trots hij was op zijn dochters. Hij was totaal van zijn stuk toen mijn moeder overleed. Zij was de spil in zijn leven. Maar hij stopte zijn verdriet weg, ver weg, zelfs voor ons. Maar één keer liet hij zijn verdriet zien en ik zie dat moment nog vaak voor me. Ik was niet in staat om hem te troosten, net zo min als hij dat mij kon doen. Gelukkig kon mijn jongste zus dat beter dan ik en zij heeft nog een goede tijd met hem doorgebracht na het overlijden van mijn moeder terwijl ik al enkele jaren de deur uit was.
Lieve Pap, ik hen maar ;één keer tegen je gezegd dat ik van je hield. Dat was vlak voordat de dokter je in slaap bracht. En je wuifde dat weg met de opmerking dat ik niet zo sentimenteel moest doen. Maar ik meende het wel. Ook al hebben we heel wat discussies en andere moeilijke momenten gehad, En dus zeg ik het nu nog een keer tegen je. Pap, ik hou van je. Ondanks alles was je een fijne vader en ik mis je nog altijd.
En ik hoop dat je ergens daarboven weet dat het goed is, Dag Pap.
