Leo
Gisteren zag ik hem voor het eerst in levender lijve, mijn neef Leo met zijn vrouw Melly.
Hij was 1,5 jaar toen hij met zijn ouders in 1950 emigreerde naar Australië, naar een stad in de buurt van Melbourne met de naam Ballarat. Ze waren een aantal weken onderweg en ik heb veel foto’s die gemaakt zijn aan boord van het schip dat hen naar een nieuw leven bracht. Als klein jongetje ging hij van hand tot hand.
Zijn vader heette ook Leo en hij was banketbakker. Zijn moeder heette Alie en ze was een zusje van mijn moeder. Ze trokken in hun jeugd heel veel samen op en dat gold ook in de jaren van de Tweede Wereldoorlog en daarna toen de drie oudste meisjes in het gezin Elshof verliefd, verloof en getrouwd raakten. Kleine Leo werd in 1949 geboren en in 1950 besloten Leo en Alie de grote stap te wagen en een nieuw leven te beginnen. Leo senior vond een baantje als bakker en Alie was thuis. Of ze het echt zag zitten om mee te gaan en al haar familie achter te laten is een vraag die nooit meer beantwoord is. Er werd nog een zoon geboren, Ina en in 1960 een meisje, mijn nichtje Marianne.
Marianne was pas een paar maanden oud toen Alie midden in de nacht aan een hartstilstand overleed. Ze heeft haar moeder nooit gekend. Ik kan me nog steeds heel erg goed herinneren dat ik mijn moeder huilend op de trap aantrof met een luchtpostbrief in haar handen waarin Leo senior vertelde over het overlijden van Alie. Die middag heb ik voor het eerst en het laatst van mijn leven gevochten met iemand. Ik, altijd rustig en netjes, werd zo kwaad op een jongen bij mij uit de klas die me uitlachte omdat ik net als mijn moeder verdriet had over mijn tante en huilend op het schoolplein stond, dat ik hem aangevlogen ben en hem in zijn gezicht heb gestompt en hem tegen de schenen heb geschopt. Toen kwam de juffrouw erbij en kreeg ik flink straf. Tot ze hoorde wat er was gebeurd en ik mocht vervolgens gaan en de betreffende jongen kreeg strafwerk mee naar huis. Vader Leo hertrouwde al heel snel met Joan die in huis kwam als huishoudster om voor de kinderen te zorgen en in de jaren daarna werden er nog twee meisjes geboren, Josie en Tonia. Marianne is inmiddels al een keer of drie in Nederland geweest. Ze heeft de resterende en nog in leven zijnde familie ontmoet en het was ooit de bedoeling dat Jan en ik naar Australië zouden gaan om te zien waar en hoe zij leefden en te gaan zien hoe mooi het daar is. Maar door mijn aandoening zal dat er niet meer van komen.
Maar nu is Leo dus in Nederland. Nadat hij en zijn vrouw een maand door Europa hebben getourd met een bus om overal steden en andere bezienswaardigheden te bekijken, verblijven ze nu drie weken in een hotel in Amsterdam en maken ze kennis met de familie. Het zijn er niet zoveel meer.
Alleen de jongste zus van mijn moeder, een nakomertje, leeft nog maar is ook al in de tachtig.
Toen ik binnenkwam bij mijn zus en hem zag, voelde ik al de emoties naar boven komen. Wat was hij sprekend een Elshof, de familienaam van mijn moeder. Hij is niet groot qua lengte, maar voor de rest is het zo duidelijk dat hij familie is, dat ik meteen al de tranen in mijn ogen had.
Ik mocht op de bank liggen, want ondanks de extra morfine ben ik nog steeds erg moe en de pijn was behoorlijk aanwezig. Toch hebben we in korte tijd heel wat informatie uitgewisseld. Hij was zo blij om in Nederland te zijn. Zijn belangrijkste vraag is wel wat zijn ouders en vooral zijn vader ertoe heeft bewogen om naar Australië te vertrekken. Het was daar altijd sappelen en van de hoge verwachtingen van Leo senior is niet veel terecht gekomen. Over Alie heeft hij het na haar dood nooit meer gehad tegenover de kinderen . Maar Leo junior vindt het hier fantastisch. In zijn ogen is Nederland een uniek land. Nergens is het zo mooi en afwisselend als in Nederland. Op 10 juni vertrekken ze weer naar Melbourne maar Leo heeft al aangekondigd dat hij over een paar jaar opnieuw naar ons kleine landje komt.
Helaas gooide de pijn roet in het eten en moest ik na anderhalf uur afscheid nemen van de familie en van Leo en Melly. Gelukkig komen ze komende zaterdag naar Dronten. Dan hebben we wat langer tijd om bij te praten en foto’s en verhalen uit te wisselen. Ik verheug me er op. Liggend op mijn eigen bed kost het minder energie om te praten dan na een reis van drie kwartier en liggend op een bank in plaats van een bed. En dan heb ik extra pijnmedicatie bij de hand en dat scheelt ook. Dus Leo en Melly, jullie zijn van harte welkom en ik hoop dat we er een mooie dag van kunnen maken.
Tot de volgende keer!
Bijzonder lieve Riet.
Hoe mensen en familie zich over onze Aarde verspreiden en elkaar (opnieuw) ontmoeten.
Ik kan mij voorstellen dat de reis en het daarna liggen op een bank erg inspannend voor je is geweest, thuis in je eigen bed met je eigen benodigdheden bij de hand kun je er vast wat langer van genieten, dat wens ik voor je!
Liefs!
Liefste Riet,Wat fijn dat jullie de familie voor een stuk nog samen hebben en de banden,zelfs buiten de landsgrenzen ;nog steeds hecht zijn.Ik begrijp vast dat het voor jou een flinke pak energie gekost heeft en nu weer even kunt op krachten komen tot Zaterdag..dan is het alweer bezoekjesdag in je eigen bed.Geniet ervan want het leven kan soms rare wendingen nemen ook al wil je het zelf niet.
En wij die ervan zouden dromen in Australie te wonen leven dan in een land wat voor de Australiers zoveel mooier is..raar hé!
Alvast veel moed en rust de volgende dagen.Tot FB’s.
Hughs Mich