Lotgenoten

Sinds ik na een lange aanloop van medische klachten die niet thuis te brengen waren, nu al weer een aantal jaar mijn dagen doorbreng in mijn bed (mijn troon) voor het raam, ben ik tot het besef gekomen dat er verschillende categorieën mensen zijn.

In de eerste plaats zijn er de mensen dicht om je heen. Zij hebben vanaf het begin meegemaakt wat er allemaal met je gebeurde en begrijpen heel goed hoe zwaar het je af en toe valt dat jij niets meer kunt terwijl zij zich ook aan het veranderde leven moeten aanpassen.  Maar ze maken van dichtbij mee hoe het met je gaat en je hoeft ze niets meer uit te leggen en vaak hebben ze dan ook nog aan een paar woorden genoeg om je te troosten en je vast te houden. Dit zijn je naasten en je vrienden die altijd klaar staan voor je en bij wie je altijd terecht kunt, al is het midden in de nacht. Deze vrienden zijn er voor de rest van je leven. Ik ben heel erg dankbaar dat deze mensen er zijn …

Dan is er de categorie mensen die wel weten dat je iets mankeert maar totaal niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Moeten ze er nu wel wat over zeggen of niet? Kun je wel je eigen vrolijke verhalen vertellen over het leuke leven dat je leidt waar geen ziekte en narigheid aanwezig is? Dit zijn vaak de mensen die afhaken. Ze weten zich geen houding te geven of hebben niet in de gaten wat het met jou doet als je hele dagen thuis zit. In het begin komen ze nog wel, maar op een gegeven moment moet het over zijn. Het heeft nu lang genoeg geduurd, denken ze dan en weg zijn ze… Dat weet je als chronisch zieke..Soms komen ze af en toe nog eens langs, maar je wilt niet om aandacht vragen en dus laat je het maar zo.. Soms is het zelfs beter om ze maar niet meer te zien.

Je hebt ook een categorie mensen die er niets van snapt. Waarom laat je geen verder onderzoek doen? En zij kennen nog wel een therapeut die hun man, tante of vriendin zo goed heeft geholpen. Al die dingen die met de beste bedoelingen aan je worden verteld, maken je alleen maar boos en opstandig, zelfs verdrietig. Je hebt toch je best gedaan om uit te laten zoeken wat er aan de hand is? En je hebt alles ondernomen of om er vanaf te komen en dus zit je niet te wachten op weer een goede raad. Ook de dooddoeners van therapeuten vallen voor mij in die categorie. Zelfs artsen zijn soms sceptisch. Ik zie u wel liggen, maar ik kan niet zien dat u pijn heeft. Net of jij erom hebt gevraagd dat je ziek bent geworden.
Ik denk wel eens dat zulke mensen zelf eens iets zouden moeten krijgen om te leren dat dit soort opmerkingen pijn doet.

De laatste categorie is de categorie van lotgenoten. Dat zijn de mensen die weten wat pijn is, die dagelijks in dezelfde situatie verkeren als jij. Bij wie je je hart kunt uitstorten, omdat ze weten wat het is om achter de geraniums te verdwijnen omdat je lijf je in de steek heeft gelaten. De mensen die weten hoe duur je het betaalt als je eens een keer iets doet. Dit zijn de mensen die precies het goede zeggen tegen je of samen met je zwijgen, die luisteren naar je en niet met goede raad komen aanzetten. En dit zijn ook de mensen die het arbeidsproces achter zich moesten laten en hebben ondervonden hoe zwaar dat weegt. En ook hoe moeilijk het is om alsmaar nee te moeten zeggen.
Het zijn juist deze mensen die me dierbaar zijn en waar ik me bij  thuis voel ondanks dat je elkaar vaak niets eens in het echte leven kent. 

Mijn naasten en mijn lotgenoten verdienen een pluim. Omdat ze er voor me zijn. Altijd.
Hoe moeilijk het soms ook is. Dank jullie wel!

Tot de volgende keer!