Vakantie in Limburg

Dit is de derde dag dat we weer thuis zijn na onze vakantie in Valkenburg in Zuid-Limburg. En pas nu lukt het om weer eens een blogje te schrijven.
Het was een fijne vakantie. Samen met de zoons en schoondochter ruim een week in een grote luxe vakantiebungalow gebeurt niet zo vaak tenslotte. We hebben er jaren en jaren iedere maand wat voor gespaard en nu zit het er al weer op.

We vertrokken vrijdagmiddag 17 mei na een spannende morgen waarin Jan nog een cardiogram moest laten maken en gelukkig bleek dat er geen aanleiding was om van de vakantie af te zien.
Het was nat en de files waar we in terecht kwamen waren lang. De heenreis duurde dus al 4,5 uur. Gelukkig was de verwarming al aan omdat Wietse vanuit Hilversum met de trein als eerste was gearriveerd. Thijs en Marion zouden pas zaterdag komen want Thijs moest nog werken die vrijdag.

Mijn bed in de kamer stond al klaar en na alles met vereende krachten te hebben uitgepakt, de bedden waren opgemaakt en er gauw de nodige boodschappen waren  gehaald, kon ik als een prinses vanuit het bed ons vakantieverblijf verder inspecteren. Grote kamer, grote slaapkamer met daarnaast gelegen grote badkamer. Boven drie slaapkamers met sauna en zonnebank, een flinke badkamer en een schuurtje met wasmachine en droger. Ruimte genoeg voor alle boeken, spelletjes en alle andere dingen die we hadden meegesleept. Want wat neem je veel mee. Alleen al alle hulpmiddelen voor mij zoals de hoofdsteun, de rollator, mijn elektrische rolstoel met oplader, mijn krukken, mijn tas met alle medicatie en reserve-medicatie, mijn daisyspeler, mijn elektrische deken, oplegmatras en eigen hoofdkussens en speciale kussens gaan mee. En dan heb ik het nog niet eens over het beddengoed en mijn kleding. En natuurlijk de eerste levensbehoefte zoals koffie, thee, suiker, brood en drinken. Uiteraard heb ik natuurlijk te veel gedaan bij het in- en uitpakken. Eigenwijs als ik ben, kon ik niet Jan alles alleen laten doen.

Het waren tien heerlijke dagen. Ik heb erg genoten van de enthousiaste verhalen van de wandelaars, van de fietsers, van de avonden met spelletjes aan de grote tafel terwijl ik aan het breien was. De paar keer dat we uit eten zijn geweest, hebben we een heerlijke maaltijd gehad. Ook de pannenkoek met appel en spek en de grote ijscoupe met nootjes, 3 soorten ijs, caramel, chocolade met slagroom was werkelijk om van te smullen.

Internet had me de adressen opgeleverd van verschillende breiwinkels in Maastricht en een vriendin zorgde ervoor dat ik de adressen kreeg van handwerkwinkels in Aken. Dat heeft met elkaar zo’n twintig bollen wol opgeleverd. Wol voor prachtige omslagdoeken, een bolerootje, en vooral voor heel veel dino’s in allerlei kleuren. De vriendin bracht ook nog een tas met wol mee waar ik iets moois van kan maken. Het boekje voor kantbreien wat ik in Aken vond, levert alvast heel veel inspiratie op.

En nu ben ik thuis en weet ik dat het de laatste keer was dat we op deze manier vakantie hebben gevierd. Het gaat niet meer want de prijs die ik ervoor moet betalen is te hoog geworden.
Voortaan zullen we hooguit een paar dagen weg gaan en dan naar een plek waar we niet alle hulpmiddelen voor mij mee hoeven te slepen, een hotel bijvoorbeeld.
En daarom zal ik deze vakantie met Jan en de kinderen als een soort relikwie in mijn hoofd bewaren.
Het was erg fijn om er met z’n allen op uit te trekken en jullie allemaal, Wietse, Thijs en Marion en natuurlijk Jan, ben ik heel dankbaar dat jullie er voor mij zo’n fijne vakantie van hebben gemaakt.

Tot de volgende keer!

Ook mooi:

Vakantie in Brabant – 24 februari 2013

Honden

In de periode dat ik nog bij mijn ouders woonde, hebben we twee keer een hond gehad. De eerste was een boxer die (niet) luisterde naar de naam Bobby. Bobby sleepte je lekker mee, maar sleepte ook boomstammen mee naar huis die hij weigerde los te laten. Dan werd hij in de bijkeuken gestopt en gingen we kijken of de boomstam al vergeten in een hoekje lag. Maar op het moment dat dan de deur werd open gedaan, vloog Bobbie opnieuw naar zijn boomstam en wilde zijn prooi mee naar zijn mand nemen. Hij had gelukkig geen geknipte oren, maar hij was in staat zijn oren zo meesterlijk naar beneden te laten hangen om je dan met zijn kop schuin aan te kijken, dat je werkelijk smolt.
Bobbie ging naar een boerderij toen mijn moeder lichamelijk niet meer in staat was hem uit te laten en mijn vader, zus en ik hele dagen naar werk of school waren.

Toch kwam er opnieuw een hond. Dit keer een rashond, een Welsh Springer Spaniel met de stamboomnaam Bjerk Hiemings Tobias. Daar hebben we meteen Basje van gemaakt. Basje was geweldig. Hij was vrolijk, sleepte complete boompjes mee naar huis (Wat is dat toch met honden, dat ze altijd van alles mee willen slepen?) en was zeer verknocht aan mijn moeder.

Toen ze zo ziek werd, dat ze bijna hele dagen op bed lag, wilde hij niet meer bij haar vandaan.
Net of hij voelde dat hij haar moest beschermen. Hij ging zo tekeer als hij bij haar weg moest, dat het niet te verdragen was. Hij wist al meer dan wij op dat moment….
Er was geen andere mogelijkheid dan hem naar het asiel te brengen. Toen hij een week weg was, overleed mijn moeder. Gelukkig is hij al heel snel terecht gekomen bij hele lieve mensen die hem nog jaren bij zich hebben gehad… Maar een hond heb ik nooit meer gewild. Daar zaten te veel pijnlijke herinneringen aan. Jan en ik hebben dus al bijna ons hele getrouwde leven poezen in huis.
Het zijn mijn kameraadjes en ik heb er een geweldige uitlaatklep aan.

Vandaag wil ik toch afsluiten met iets over een hond, namelijk met een gedicht van de Schoolmeester over een hond wat mij een glimlach op de lippen bracht. Zo herkenbaar..

De Hond

Een hond is vermaard
Om zijn gezellige aard
En ’t kwispelen van zijn staart.
Zijn neus, doorgaans rond,
Staat gewoonlijk in ’t front,
En zo lang die maar nat en fris is,
Is ’t een bewijs, dat menheer zo gezonds als een vis is.

Een hond is iemand, die van zijn baas bijzonder veel houdt,
Die hij, om zo dikwijls te spreken, als zijn derde vader beschouwt,
En die hem dikwijls een hele boerenwoning toevertrouwt,
Waar hij door zijn blaffen bedelaars en dieven van daan weet te jagen,
En de post van portier waarneemt, zonder er ooit geld voor te vragen.

Als een haas niet op zijn tellen past,
Wordt hij dikwijls door een hond verrast;
Doch een hond loopt er ook wel tegen aan,
Als men hem in de hondsdagen uit laat gaan.

Menig een blinde hond
Is verdronken, omdat hij geen zwemmen verstond:
Doch zodra zij dit verstaan,
Kan men ze gerust uit baaien laten gaan.

Honden zijn dol op kalfslever en benen;
Doch, volgens Esopus, loopt er zo dikwijls een derde mee henen.
Ook nuttigt een hond met pleizier water en droog brood:
Doch een pak slaag, daar heeft hij een broer aan dood.
Het opzetten is ook iets, daar hij niets om geeft,
Als het maar niet begonnen wordt, terwijl hij nog leeft.

Ook blaffen honden niet langer, als ze eenmaal dood zijn;
Anders zou het leven op een hondenkerkhof te groot zijn

Tot de volgende keer!

Maartje

Vandaag wil ik jullie aandacht vragen voor een van mijn vrienden op Facebook. Ze heet Maartje.
Maartje is ziek, al enkele jaren. Ze lijdt aan CVS/ME en het maakt haar zo ziek dat haar leven zich voor een groot deel afspeelt in haar kamer bij haar ouders in haar bed. Zelfstandig wonen zat er niet meer in. Nu krijgt ze thuis de zorg die ze nodig heeft.

Maartje is een hele bijzondere vrouw. De manier waarop ze met haar ziekte omgaat, maakt me stil.
Iedere dag maakt ze tot een feestje op een manier waar ik enorm veel bewondering voor heb. Ze klaagt nauwelijks, ook niet als ze zich zo ziek voelt dat een normaal mens daar hulpeloos aan overgeleverd zou zijn. Nee, Maartje bouwt de feestjes in haar hoofd. Ze is een van de hele weinige mensen die in staat zijn hun geest afstand te laten nemen van hun lichaam. Daar, in haar geest, is ze vrij. Daar is ze in staat zich goed te voelen, blij te zien en haar zieke lichaam voor even achter zich te laten.

Maartje getuigt vaak van haar belevenissen. Niet zozeer van wat haar lichaam haar aandoet, maar wel van de gedachten in haar hoofd. Het zijn prachtige gedachten, die Maartje onophoudelijk over ons uit strooit.
Ik lees ze iedere keer vol aandacht en laat ze op me inwerken. Want wat Maartje vertelt is zo bijzonder dat ik vind dat iedereen haar gedachten zou moeten kunnen volgen. En daarom vertel ik vandaag over haar.

Samen met haar hond Nelson en poes Iep beleeft ze prachtige avonturen. In haar bed, maar als het kan ook even in de tuin of als het lukt op de waddendijk. Deze dieren zijn zo vertrouwd met Maartje, met haar dagen op bed of de mini-uitstapjes die ze samen maken. Nelson gaat mee in het stoere autootje dat overal mag rijden, met zijn mooie rode werpring in zijn bek waarmee prachtige spelletjes mee te spelen zijn. Hij heeft zelfs geleerd de ring uit een bak met water te halen. Een hele slimme hond en dito poes, die dus precies passen bij de Maartje zoals ik haar heb leren kennen.

Willen jullie meer van Maartje lezen, kijk dan op: MaartjeS.punt.nl

Lieve Maartje, het is zo bijzonder hoe jij omgaat met je ziekte dat het hoog tijd is dat ook anderen daar kennis van nemen. Ik wens je een prachtige tijd toe met alle liefs en warmte die je zo gul uitdeelt aan anderen. Ik hoop dat het ooit beter met je zal gaan, want dat verdien je.
Een hele warme omhelzing van mij.

Tot de volgende keer!

Ook mooi:

Ismakogie – 7 juli 2013

Regen, regen, regen, zon?

Tot nu toe is het weer druilerig en nat. Maar af en toe komt het zonnetje erdoor en dan wordt de wereld een stuk lichter. Dat deed me denken aan een kindergedichtje wat ik ooit leerde over regen. Het laat je op een andere manier naar de regen kijken. Ik hoop dat jullie er dat ook in lezen, want ooit komt er toch weer zonneschijn.
Het is van C.S. Adema Scheltema en het heet:

Kindergedachten

Het regent – o wat regent het!
Ik hoor het uit mijn warme bed,
Ik hoor de regen zingen, – 
Het regent, regent dat het giet –
Dat niemand daar nou iets van ziet,
Van al die donkre dingen!

Het ruist en regent en het spat –
Nou orden alle bomen nat
En plast het in de sloten, –
Het regent óver- óveral – !
O hé! – daar loopt het zeker al
Bij straaltjes uit de goten!

Wat is dat gek en leuk geluid!
Wat is het lekker om dat uit
Je donker bed te horen;-
’t Is of de regen samen praat,
Of dat een kerel buiten stat
Te fluistren aan je oren.

Nou dropt het in dat open gras –
Nou zal er wel een grote plas
Op alle wegen komen, –
Nou lopen nergens mensen meer –
Verbeel je eens in zo een weer – !
Daar wou ik wel van dromen.

En vroeg, morge’ in de zonneschijn,
Als dan de blaadjes zilver zijn,
Met droppeltjes bepereld –
Dan doe ik toch mijn eigen zin: –
Dan loop ik héél – en héél ver in
Die schoongewassen wereld!

Tot de volgende keer!

Ook mooi:

Zomer – 21 juni 2013

TV-opnames voor Kassa (VARA)

De laatste uitzending van dit seizoen van het consumentenprogramma Kassa van de Vara is voor een deel gewijd aan de zorg. Zorg waar ik ook mee te maken heb sinds ik door een hernia een zenuwbeschadiging heb opgelopen en nu mijn dagen in bed doorbreng met heel veel pillen en andersoortige medicatie.

Deze keer gaat het over verspilling. Er wordt op grote schaal geld verspild in de zorgsector en ik hoop door het geven van een interview een bijdrage te kunnen leveren aan het terugdringen van deze hoge kosten. En dan met name over het verspillen van heel veel euro’s aan te veel verstrekte medicatie.

Heel veel mensen gebruiken dagelijks medicijnen. Toch kan het gebeuren dat er medicijnen over zijn. Dat kan komen omdat de arts je een ander middel voorschrijft omdat dat beter werkt of omdat je last krijgt van de bijwerkingen van de medicatie. Zeker als je zo als ik chronisch ziek bent en heel veel medicatie gebruikt. Lang niet altijd gaat het goed en aangezien ik meteen voor drie maanden voorraad krijg, heb ik regelmatig medicatie over. Alles bij elkaar nu een hele tas vol.

Al deze overgebleven medicijnen kunnen niet terug naar de apotheek om opnieuw verstrekt te worden aan andere patiënten. Nee, het wordt vernietigd. En datzelfde gebeurt ook met verbandmiddelen of allerlei hulpmiddelen die binnen worden gebracht als er thuis echte verpleging of terminale zorg wordt geleverd.
Ik bewaar het dan ook nog volgens de voorschriften, in een donkere lade op kamertemperatuur. Dat zijn de voorschriften van de apotheek maar ook dat maakt niets uit. Niet meer gebruikt? Dan vernietigen.

Zo langzamerhand wordt deze verspilling steeds duidelijker. Ik vond het nodig hierover aan de bel te trekken en dat heeft tot gevolg gehad dat vandaag de Vara met 3 mensen hier is geweest voor een interview met me. Er zijn heel veel stukjes gefilmd; sommige stukjes zijn wel drie of vier keer over gedaan zodat er straks gekozen kan worden uit de verschillende opnames over hetzelfde stukje.

Het was leuk om te doen. Ik kan gelukkig redelijk uit mijn woorden  komen en ik was totaal niet zenuwachtig. Het ging niet om mij maar om de boodschap.
Gisteren al de kapper aan huis geweest om mijn haren netjes in de krul te maken (nou ja, mooi te föhnen dan), vanmorgen de lieve P2 (Pauline van de thuiszorg) die me heeft geholpen met optutten nadat Jeannet met had geholpen met douchen en aankleden.

Jan is in beeld als mijn mantelzorger. En naast mijn oproep om de verspilling tot staan te brengen en te pleiten voor een alternatief systeem van medicatie voorschrijven zodat het vrijkomende geld gebruikt kan worden om de bezuinigingen die nu in de zorg worden doorgevoerd gedeeltelijk terug te draaien. Er zijn alternatieven. Dat weet ik omdat ik daar zelf gelukkig binnenkort mee ga starten. Ik heb het dan over de medicijnenrobot waar mensen die chronisch medicatie gebruiken per slikmoment een zakje op een rol krijgen voor maar 14 dagen. Er hoeven dan veel minder medicijnen vernietigd te worden en als er dan ook nog een mechanisme wordt bedacht om teruggebrachte medicatie opnieuw in te zetten, maakt me dat gelukkig.

De uitzending van Kassa is op 25 mei om 19.25 uur. Allemaal kijken dus…

Ook mooi:

Verspilling in de zorg – 26 april 2013