Terug en vooruit kijken

Vandaag, op Kroningsdag, maar ook de laatste dag van de eerste vier maanden van het jaar 2013, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om terug te kijken op hoe het schrijven van een blog is gegaan en tegelijk wat vooruit te kijken naar het vervolg.

Laat ik voorop stellen dat het vooral heel erg leuk is om vrijwel dagelijks een blog te schrijven. Het heeft me enorm gestimuleerd na te denken over allerhande zaken. Toch heb ik onderschat wat dit dagelijks hiermee bezig zijn aan tijd opslurpt ook al wordt dat steeds beter. In het begin was ik vaak een uur of vier kwijt aan het schrijven en veranderen van wat ik schreef. Dat is nu echt niet meer zo. Ik had me ook voorgenomen meer door kranten en tijdschriften te bladeren en als mijn oog ergens op viel dat aan te grijpen als onderwerp van dit blog.
Dat is er wat bij ingeschoten en daar zal ik me de komende maanden dan ook meer op richten.

Ik heb ook gemerkt dat het schrijven me steeds gemakkelijker af gaat. En ook dat ik soms begin aan een onderwerp en uiteindelijk een totaal ander blog heb geschreven dan ik eigenlijk in gedachten had. Ik hoef wat minder op te letten op verbindingswoordjes als ‘en’ en ‘maar’ en ik heb geleerd directer te schrijven en niet te veel bijwoorden te gebruiken.

De afgelopen maanden heb ik mijn blog aangegrepen om het verhaal van mijn aandoening te vertellen.
Het was goed om dit vertellen want het heeft voor mezelf duidelijk gemaakt waarom Ik er voor heb gekozen niet verder te gaan met alle pogingen om de pijn te verminderen. Dat mijn verhaal zo veel reacties op zou roepen heb ik me absoluut niet gerealiseerd. Het was zo hartverwarmend allemaal en dat heeft me heel erg goed gedaan. Het heeft ons zelfs nieuwe vrienden opgeleverd en dat is toch wel heel bijzonder. Juist als je te maken hebt met een langdurige chronische ziekte raak je je vaak vrienden kwijt. Soms niet eens uit onwil, maar omdat mensen niet meer weten hoe je met ze om moeten gaan, wat tegen je te zeggen en het er daarom maar bij laten zitten. Daar heb ik best begrip voor maar het is soms wel hard. En Jan en ik mogen ons gelukkig prijzen met de aandacht, warmte en liefde die naar ons toe komt.

Ook heb ik de afgelopen maanden mijn voorliefde voor poëzie kunnen laten zien met de gedichten van Rutger Kopland, Hanny MIchaelis en vele anderen. Er zijn zo veel mooie teksten te vinden als je ervoor openstaat. En die zal ik jullie dan ook niet onthouden.
De blogs die heel persoonlijk waren omdat er gebeurtenissen plaatsvonden die me diep raakten of omdat het een dag was waarop herinneringen naar boven kwamen, zijn me heel erg dierbaar.
Het was heel fijn mijn verdriet of mijn herinneringen met jullie te delen.

Ik realiseer me ook dat mijn blogs mijn persoonlijke mening uitdragen en dat het leuk is om een discussie uit te lokken en dat zal ik dan ook vaker gaan doen. Ik heb verteld over mijn hobby’s, mijn lievelingsboeken, onze vakanties en dat was leuk om te doen. Het roept bij mij zelf heel veel herinneringen naar boven en daar ben ik erg blij mee. Sommige dingen  waren toch weggezakt maar ik weet nu weer heel veel.
Door de morfine ben je toch wat minder alert en ik ben soms namen en uitdrukkingen kwijt maar het schrijven helpt me echt ‘wakkerder’ te blijven.

Al met al waren het ontzettende leuke maanden. Dat het niet dagelijks lukt, is geen probleem want het zou verkeerd zijn tegen mijn zin in geforceerd te schrijven. Ik vind dat ik het tot nu toe best goed doe qua aantal en dat zal de volgende maanden zo blijven schat ik in.

Ik wil in ieder geval jullie allemaal heel erg bedanken voor al jullie reacties. Het moedigt me aan om door te gaan en jullie zullen nog veel van me kunnen lezen en waar mogelijk bekijken.

Tot de volgende blog!

Ook mooi:

Hospice in Dronten – 8 april 2013 Trouwdag – 4 april 2013 Verhaaltje voor jullie – 9 april 2013