Trouwdag

Vandaag precies vijf jaar geleden trouwde onze jongste zoon Thijs met zijn grote liefde Marion.
Het was een heel bijzondere dag voor Jan en mij  als ouders van de bruidegom.
Alles was tot in de puntjes voorbereid. Dat kon je wel aan Marion overlaten.
Wij sliepen in een hotel in Hengelo zodat we zonder veel tijd te verliezen ons rustig konden aankleden en naar de flat van Thijs en Marion rijden waar vandaan ze zouden trouwen nadat ze daar al een aantal jaar hadden samengewoond.

Het was een hele bijzondere dag. Als moeder van de bruidegom krijg je te maken met emoties die je alleen van andere bijzondere gebeurtenissen kent: vreugde, verdriet, trots,
En het roept vooral ook heel veel herinneringen op aan je eigen trouwdag en aan andere trouwdagen die ik heb meegemaakt in mijn leven. Daar waren huwelijken bij van collega’s, van vrienden, maar ook van familieleden. Onder andere de trouwdag van mijn zusje, broers en zussen van Jan, maar ook de trouwdag van mijn vader met zijn tweede vrouw. Samen met onze eigen trouwdag en de trouwdag van Thijs en Marion zijn dat wel de meest belangrijke trouwerijen in mijn leven geweest.

Op zo’n dag als vandaag ben ik een beetje weemoedig. Wat gaat de tijd toch snel; het lijkt nog maar zo kort geleden allemaal. Ik herinner me veel details van die drie bijzondere dagen.
Zelf zijn we eind van dit jaar 36 jaar getrouwd. Mijn vader hertrouwde na het overlijden van mijn moeder in 1975 in juni 1976 met zijn tweede vrouw. Hun huwelijk heeft geduurd tot mei 1990. Toen overleed mijn vader. Mijn zusje trouwde in november 1976 en onze Thijs dus op 4 april 2008.

Ja, die details. De visagiste die Marion, haar zussen en de beide moeders mooi opmaakte, had een trucje om de eventuele tranen weg te krijgen zonder dat de make-up doorliep. Ze gebruikte daarvoor een wattenstaafje wat ze een tranenpikker noemde. Gelukkig had ik mijn tranen al vergoten voordat het grote moment daar was dus had ik mijn tranenpikker later op de dag niet nodig, maar dit blijft me dus altijd bij. En ook het feit dat ik vanwege mijn rolstoel door allerlei achteraf gangen moest om boven in de trouwzaal te komen. Op zo’n moment wil je eigenlijk niet de aandacht trekken met je rolstoel maar je hebt geen keus.

Ook van mijn eigen trouwerij zijn natuurlijk heel veel herinneringen blijven hangen. Verdrietige maar ook komische dingen. Dat de CV in de kerk kapot was, was voor de gasten niet zo erg. Wel voor Jan en mij want je gaat niet in je winterjas in de kerk trouwen. Dus wij waren bevroren toen we de kerk uitkwamen. Toen de fotograaf foto’s buiten wilde maken in het bos in de sneeuw, had ik het al zo verschrikkelijk koud gekregen en toen die CV kapot bleek, had ik het eigenlijk wel gehad.
Brrr, wat een ellende. Dat we geen rekening kregen van de witte taxi waarmee we naar het gemeentehuis en de kerk werden gereden was als compensatie mooi meegenomen.

De dag dat mijn vader hertrouwde, was een dag met een heel dubbel gevoel. Ik gunde hem een nieuwe liefde maar het verlies van mijn moeder telde die dag dubbel. Ik vond het moeilijk om al zo snel een andere vrouw op haar plaats te zien. Maar dat is uiteindelijk toch wel goed gekomen.

En zo zie je maar dat bijzondere dagen bijzondere herinneringen achterlaten. Ik ben zo blij dat ik mijn herinneringen nog heb allemaal en op die manier mooie dagen voor altijd bij me heb.

Tot de volgende keer!