Afscheid
Vandaag staat mijn blog in het teken van afscheid en van rouw. Gisteren namen we samen met zijn gezin en de rest van zijn familie en vrienden afscheid van onze huisarts. “Na een korte ongelijke strijd”, stond er in de rouwadvertentie. Natuurlijk was het een ongelijke strijd.
Deze rotziekte bleek in een sneltreinvaart langszij te komen, waarna de twee sporen van leven en dood samenvloeiden en het stootblok er veel eerder bleek te zijn dan verwacht en gewenst.
De klap was hard en echoot nog steeds na……
De crematieplechtigheid was sober. Er werd kort gesproken door een broer, een zwager, een collega en nog een collega. Daarna liepen we langs de kist, namen in gedachten afscheid en condoleerden de familie. Daarna zijn we naar huis gegaan. We zullen moeten wennen aan het feit dat hij nooit meer op zijn eigen karakteristieke wijze op mijn rollator ging zitten, me aankeek en zei : ‘Vertel het eens’ als hij zag dat ik er weer eens doorheen zat of veel pijn had, of ‘Je ziet er een stuk rustiger uit dan de vorige week.’ Ik maakte iedere week een briefje met vragen of klachten, zo’n geel Post-it papiertje. En dan liepen we alle punten na. Als hij iets moest doen zoals een verwijzing schrijven of een recept regelen, nam hij mijn briefje mee als ‘huiswerk’.
Als dat niet nodig was, plakte ik ze in mijn agenda op de dag dat hij was geweest, zodat ik altijd terug kon kijken wanneer er iets was geweest.
Ook tijdens de crematie werd er gesproken over zijn enorme betrokkenheid. We zijn niet de enige mensen die dat hebben ervaren.
Als afscheid dan nog een mooie tekst van Harry Wanders uit het boekje ‘Gevangen in glas’
De bomen huilden
Toen ik
In tranen gehuld
Mijn verdriet
Vertelde aan de bomen
Zweeg de wind
Ik fluisterde
Schreeuwde en zweeg
De gesproken woorden
Nadat ik alles had verteld
Begon de hemel
Te huilen
En ik
Ik viel
In tranen
Op de grond
Ik keek op
En zag
Dat de bomen
Mee huilden
Tot de volgende keer!
Het sterven van een eigen arts is altijd zwaar.Gelijk wie sterft trouwens.Maar deze man weet zoveel over u en uw ziekte,u vertrouwde hem en legde uw lot in zijn handen.Het zal voor u en uw gezin een zoektocht worden nr een nieuwe goeie arts en hopen dat het lukt.Ik wil jullie alvast een hart onder de riem steken vanuit ons zonnige Koksijde.Geef uzelf alvast de tijd om te rouwen want ook dat is belangrijk voor uzelf.Ik lees al uw blogs en vind u een ‘sterke madam’ zoals ze hier zeggen en hoop dat ik nog veel van uw blogs mag lezen.Dikke knuffel extra en tot de volgende…liefs Mich
Lieve Mich, dank je wel voor je lieve reactie. Voor mij voelt het heel fijn dat zelfs voor mij onbekende mensen zo reageren op mijn blogs. De zoektocht naar een nieuwe arts zal helaas niet mogelijk zijn omdat ik het moet doen met een vervangende arts/waarnemer. En ik weet dus al dat hij andere denkbeelden heeft over pijnbestrijding dan mijn nu overleden huisarts. Dat zal best nog wel moeilijk gaan worden. Maar ‘sterk’ voel ik me niet. Ik schrijf dingen van me af omdat het helpt omdat het dan minder in mijn hoofd blijft hangen. Nogmaals, dank je wel en een big hug van mij.
Beste Riet,even een vraagje.Ik schrijf af en toe een berichtje en dan ben ik anoniem,maar toch kunt u blijkbaar zien dat het van mij komt.Heb ik iets verkeerds gedaan?Ik heb m’n e-mailadres al ingevuld en ben nu dus abbonnee van uw blog.Kunt u dit mss even nakijken.
Als u het eens ziet zitten mag ik dan eens vragen nr uw medische toestand?Enkel als u dat persoonlijk wil en kan ok.Liefs Mich
Dag Michelle,
Ik kan het mailadres zien van waarmee je op mijn blog reageert. En ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij heb ik je ook op Facebook gezien. En daar kwam ik ergens je naam tegen. WordPress laat mij zien wie er reageert en ook het mailadres. Zodoende. Ik zal even kijken of je in de lijst van abonnees staat. Dat laat ik je nog even weten. En natuurlijk zal ik zorgvuldig omgaan met je emailadres. Andere mensen zien je mailadres niet. Die zien alleen je reactie. En natuurlijk mag je me vragen hoe het gaat. De ene keer zl ik je kort antwoorden, de andere keer misschien wat uitgebreider. Dat ligt een beetje aan hoe ik me voel. Ik wens jou hele fijne Paasdagen en ik zie wel weer een berichtje van je verschijnen. Liefs van Riet
Dag Michelle, ik heb het een en ander uitgezocht met hulp van onze jongste zoon Thijs. Omdat jij je hebt geabonneerd, dat kan ik zien, heb ik ook je email-adres. Dat gaat automatisch ewn gebeurt door WordPress. Ik kan zien wie er zich hebben geabonneerd op mijn blog want daar staat het mailadres bij. Dag, tot de volgende keer. Riet