Afscheid
Vandaag staat mijn blog in het teken van afscheid en van rouw. Gisteren namen we samen met zijn gezin en de rest van zijn familie en vrienden afscheid van onze huisarts. “Na een korte ongelijke strijd”, stond er in de rouwadvertentie. Natuurlijk was het een ongelijke strijd.
Deze rotziekte bleek in een sneltreinvaart langszij te komen, waarna de twee sporen van leven en dood samenvloeiden en het stootblok er veel eerder bleek te zijn dan verwacht en gewenst.
De klap was hard en echoot nog steeds na……
De crematieplechtigheid was sober. Er werd kort gesproken door een broer, een zwager, een collega en nog een collega. Daarna liepen we langs de kist, namen in gedachten afscheid en condoleerden de familie. Daarna zijn we naar huis gegaan. We zullen moeten wennen aan het feit dat hij nooit meer op zijn eigen karakteristieke wijze op mijn rollator ging zitten, me aankeek en zei : ‘Vertel het eens’ als hij zag dat ik er weer eens doorheen zat of veel pijn had, of ‘Je ziet er een stuk rustiger uit dan de vorige week.’ Ik maakte iedere week een briefje met vragen of klachten, zo’n geel Post-it papiertje. En dan liepen we alle punten na. Als hij iets moest doen zoals een verwijzing schrijven of een recept regelen, nam hij mijn briefje mee als ‘huiswerk’.
Als dat niet nodig was, plakte ik ze in mijn agenda op de dag dat hij was geweest, zodat ik altijd terug kon kijken wanneer er iets was geweest.
Ook tijdens de crematie werd er gesproken over zijn enorme betrokkenheid. We zijn niet de enige mensen die dat hebben ervaren.
Als afscheid dan nog een mooie tekst van Harry Wanders uit het boekje ‘Gevangen in glas’
De bomen huilden
Toen ik
In tranen gehuld
Mijn verdriet
Vertelde aan de bomen
Zweeg de wind
Ik fluisterde
Schreeuwde en zweeg
De gesproken woorden
Nadat ik alles had verteld
Begon de hemel
Te huilen
En ik
Ik viel
In tranen
Op de grond
Ik keek op
En zag
Dat de bomen
Mee huilden
Tot de volgende keer!
