Koud en guur, warm en zacht…
Als ik vanuit mijn bed naar buiten kijk, zie ik een stralend zonnetje met wat hoge sluierbewolking. Maar zelfs met het raam dicht, hoor ik de wind om het huis heen gieren. Alle nu nog kale takken van de grote berkenboom in onze tuin zwiepen hier en weer als er weer een windvlaag langs raast.
De fietsers en wandelaars die voorbij komen, zijn dik ingepakt met mutsen, sjaals en handschoenen en je ziet dat ze moeite hebben tegen de wind in te fietsen en te lopen.
Niet voor niets waarschuwden ze afgelopen weekend voor de venijnige wind die een gevoelstemperatuur van -10o C of meer graden zou opleveren. Dat we net niet het record hebben gebroken zegt genoeg over hoe het er hier eind maart aan toe gaat.
Als ik de krant opensla of de TV aanzet word ik geconfronteerd met horrorverhalen over doden door de kou, door de extreme sneeuwval en door de ongelukken die daardoor worden veroorzaakt.
De foto’s spreken voor zich. En wie heeft er nog niet gezegd dat hij of zij dit weer spuugzat is en verlangt naar de lente en zonnewarmte? Dat zullen de mensen zijn die altijd tevreden zijn met wat er gebeurt omdat ze er toch niets aan kunnen veranderen. En alle mopperaars weten natuurlijk ook dat ze niets aan de situatie kunnen veranderen, maar je even afreageren helpt soms ook om de situatie gemakkelijker te accepteren.
Ook voor mij is het nu veel te koud om naar buiten te gaan. In mijn rolstoel zit ik stil en beweeg ik alleen de spieren van mijn linkerhand om de stoel te kunnen bedienen. En dat is echt niet genoeg om alle spieren op te warmen en me warm te houden. Dus blijf ik binnen en kijk ik naar buiten.
Zelfs de poezen weten waar het op het moment het fijnste is, lekker binnen, in het zonnetje op een lekker warm plekje op de vensterbank of naast mij heerlijk meestoven door de elektrische deken die ik nog steeds dag en nacht nodig heb om mijn koude spieren en ledematen op te warmen. Ze weten precies waar ze moeten zijn want daar is het warm en zacht.
Ook in mijn hoofd waait het flink de afgelopen dagen. Te veel in te korte tijd. En de wind gaat nog niet liggen. Dat zal ook nog wel even duren. Maar met alleen kou en wind kan niemand leven, dus heb ik me voorgenomen dat ik de komende dagen zelf op zoek ga naar het tegenovergestelde van koud en guur. Dat heb ik nu wel gezien. En dus ga ik vanaf nu op zoek naar alles wat warm en zacht is. Zoals bijvoorbeeld bij BELEEF DE LENTE.
Gisteren is bij de Oehoe’s het eerste kuiken geboren. Moeder Oehoe voert haar pas uit het ei gekropen jong en zorgt dat het lekker warm onder haar vleugels blijft zitten. En misschien komen er nog wat broertjes en zusjes bij en ook die zullen een heerlijk warm plekje vinden. De slechtvalken hebben een nestkast waar nog steeds sneeuw in ligt, maar ze zijn wel heel druk bezig met de voorbereidingen voordat het eerste ei wordt gelegd. Datzelfde geldt ook voor de ooievaars. Man en vrouw hebben samen het nest verder opgehoogd en voorzien van zachte, warme stukjes mos en ander materiaal.
De mezen verkennen samen de nestkast, net als bij ons in de berkenboom het geval is. En de kieviten hebben al de eerste eieren gelegd in het kale weiland. Nog even en dan zullen er jonge kieviten zijn. De lammetjes dartelen al heerlijk rond en ook de eerste geitjes heb ik al gezien.
De narcissen in een grote brede rij door de gemeente aangelegd in het grote grasveld voor ons huis vertonen hun eerste gele knoppen en als de zon zo blijft schijnen, hebben we over een week een gele bloemenzee voor onze neus. Dat is altijd een prachtig gezicht.
En wat ook zo heerlijk warm aanvoelt zijn alle lieve reacties van de vrienden op mijn FB- en/of blogpagina. Jullie leven mee en troosten me en als het weer even moeilijk is, denk ik aan alle lieve berichtjes en weet ik dat ik niet alleen ben, maar dat er een groep mensen is die me opvangen als ik val. Dank jullie wel allemaal!
Tot de volgende keer!
