Onze cruise naar Noorwegen, deel 2
Mijn verhaal over onze cruise naar Noorwegen eindigde afgelopen vrijdag met het wegvaren van de Wilhelminakade de Nieuwe Waterweg af richting Noord-Holland.
De tocht over dit brede water leverde al een mooi schouwspel op met alle bebouwing langs beide zijden en terwijl we steeds verder richting Hoek van Holland voeren, gingen Jan en ik naar het Promenadedek op dek 5 waar het La Fontaine Dining Room was gelegen. We hadden namelijk gekozen om waar dan ook op elk gewenst tijdstip te kunnen eten. Het was een van de luxere restaurants aan boord en we werden naar een tafel begeleid en aan de tafel werden nog een aantal gasten geplaatst waarna iedereen zich even voorstelde. We konden kiezen van de menukaart wat we wilden eten en al snel stonden de eerste drankjes op tafel, vergezeld van amuses. Ondertussen waren we langzaam richting het noorden aan het draaien nadat we Hoek van Holland hadden gepasseerd. En onmiddellijk begon ik te voelen dat er deining was en dat het wat licht werd in mijn hoofd. Ik heb het vol gehouden tot net voorbij het hoofdgerecht maar was toen zo draaierig dat Jan me snel naar onze hut heeft begeleid en ik plat kon. En toen pas dacht ik aan mijn pillen tegen zeeziekte, maar dat was natuurlijk flink te laat.
De volgende dag, zondag, zouden we de hele dag op zee vertoeven en ik heb zeker tot 3 uur ’s middags alleen maar gelegen en afgewacht hoe mijn maag zich zou houden. Met wat bouillon en crackers (op de roomservice-kaart aangeduid als het probate middel bij zeeziekte) en de nodige pillen begon ik me in de loop van de middag wat beter te voelen. Het was een mistige dag en de scheepshoorn loeide regelmatig. Er was niets te zien van andere schepen of wat dan ook. Toch wilde ik wel even wat frisse lucht happen. Jan had al diverse malen rondgekeken op het schip en wist waar we naar buiten konden. Op dek 3, het Lower Promenadedek, kon je helemaal om het schip heenlopen. Boven ons hoofd de reddingboten aan weerszijden. Het was heerlijk om frisse lucht te happen en we zijn dan ook helemaal rond geweest. Het was wel behoorlijk fris. Eenmaal weer binnen hebben we de reisbegeleidster van ons reisbureau wat vragen gesteld over excursies en het aan wal komen met mijn rolstoel, waarna we onze hut weer opzochten. ’s Avonds hebben we de roomservice een heerlijke maaltijd laten bezorgen met een lekker toetje erbij en we zijn op tijd gaan slapen want de volgende morgen zouden we al vroeg de eerste blikken op Noorwegen kunnen werpen bij het binnenvaren van de fjord richting Bergen, een van de grotere Noorse steden.
Al om een uur of 5 ’s morgens toen ik wakker werd, bleek Jan al op het balkon te staan met onze filmcamera. Het was stralend weer en toen we de gordijnen verder openden kon ik vanuit mijn bed de eerste rotsen zien voorbij komen. Ze werden groter en groter en werden uiteindelijk samengevoegd tot een kust. De stad Bergen ligt op zeven heuvels op een soort knooppunt van fjorden. De avond tevoren hadden we al allerlei informatie over de stad en zijn omgeving ontvangen en om 8 uur ’s morgens werden we naar een aanlegkade gemanouvreerd en werden de motoren stil gezet. We wisten inmiddels dat aan een excursie meedoen niet mogelijk was vanwege mijn rolstoel maar we konden wel op eigen gelegenheid de stad in om te zien wat deze mooie stad te bieden had. Het uitzicht vanaf het schip was al veelbelovend en met de verkregen informatie hadden we al uitgezocht waar we in ieder geval naar toe wilden. Het schip zou om 5 uur
’s middags weer vertrekken naar het stadje Geiranger aan het eind van de Geirangerfjord, een van de mooiste fjorden van Noorwegen. Maar eerst gingen we Bergen bekijken.
Op het allerlaagst gelegen dek, was een brede deur waar je langs een steile hellingbaan naar beneden naar de kade kon. Jeetje, dat was eng om met mijn rolstoel daar vanaf naar beneden te rijden maar met hulp van de bemanning en Jan ben ik uiteindelijk beneden beland en konden we vertrekken. Als eerste wilden we naar Bryggen, Dit Middeleeuwse centrum van houten huizen aan smalle straatjes en steegjes is werkelijk prachtig om te zien. Deze huizen zijn ook nog steeds bewoond. We zijn er eerst alleen maar langs gereden op weg naar de vismarkt. Maar daar werden natuurlijk ook de bekende Noorse truien, vesten en mutsen verkocht en grote aantallen toeristische kraampjes ontbraken niet. Daar hebben we dan ook de eerste souvenirtjes gekocht voor thuis.
Wat me inmiddels wel duidelijk was geworden dat er in Noorwegen nauwelijks rekening wordt gehouden met rolstoelen en kinderwagens en dergelijke. Er waren hele hoge stoepen zonder op en afritjes waardoor ik gedwongen werd op de klinkerstraatjes te rijden en dan ook nog een eind om omdat het niet mogelijk was een straat over te steken. Ons uiteindelijke doel was de Fløibahn, een tandradbaan naar de 230 meter hoge berg Fløien, die gelukkig wel helemaal geschikt was voor mensen met een rolstoel. Ik wilde niet naar beneden kijken terwijl het treintje omhoog kroop maar toen we eenmaal boven weer buiten stonden was het uitzicht spectaculair.
Het mooie weer werkte daar ook aan mee natuurlijk. Op het terras van een restaurantje hebben we heerlijk in de zon koffie met gebak naar binnen gewerkt, ondertussen genietend van het uitzicht.
De tocht naar beneden heb ik overleefd en vervolgens zijn we heel rustig aan terug richting schip gegaan. Onderweg hebben we de steegjes en straatjes van Bryggen bekeken. Wat een aparte manier van huizen bouwen en bewonen. Echt heel bijzonder. Via een mooi park behorend bij een Fort uit 1270 was het heerlijk om in het zonnetje terug te rijden. Aan boord heb ik eerst gerust en vervolgens hebben we het schip wat verder verkend. Er bleek een grote bibliotheek aan boord te zijn waar ook een heerlijke koffiebar was en waar het gebak en de koeken je verlekkerd aankeken. Er waren tafels waar legpuzzels lagen, veel speeltafels voor allerlei soorten spellen als schaken, dammen etc. Ook stonden er veel beeldschermen waar je tegen betaling kon internetten, maar ook waren er heerlijke luie stoelen die uitnodigden om even een dutje te doen. En dat werd dan ook gedaan door verschillende passagiers. Jan heeft me daar achter gelaten en is een stuk gaan wandelen op het schip. En nadat ik de koffie op had, kon ik Johnnie, onze hutsteward laten oproepen om me naar onze kamer te brengen wat hij met liefde deed.
De bemanningsleden waren allemaal bijzonder vriendelijk en behulpzaam, maar onze hutsteward spande werkelijk de kroon. Iedere dag werd onze hut piccobello verzorgd. Nieuwe schone handdoeken, het bed opgemaakt met frisse lakens van Egyptische katoen, een vaasje met verse bloemen, iets lekkers op tafel (zoals bijvoorbeeld aardbeien gedoopt in chocolade) en een handdoek werd gevouwen tot een aap of een olifant of een zwaan en hing aan de lamp of lag op het bed. Ook de roomservice was geweldig. Iedere morgen werd ons ontbijt in de hut bezorgd zodat we heerlijk konden ontbijten met vers fruit, vers vruchtensap, lekkere croissants en noem maar op. Het was met volle teugen genieten.
Om precies 5 uur ’s middags vertrok het schip op weg naar Geiranger. Wat een spectaculaire tocht was dat. Er lag ondanks opnieuw een stralende dag nog heel veel sneeuw op de bergtoppen. Het had juist de week ervoor opnieuw flink gesneeuwd in de regionen daar. We hebben buiten staan kijken, maar ook achter de ramen van de hut was te zien hoeveel watervallen hier naar beneden kwamen. Het waren nu nog miezerige stroompjes met hier en daar wat water, maar ’s zomers zouden dat beslist grote watervallen worden. ’s Avonds tegen 11 uur legden we aan.
Ik wist al dat ik in Geiranger niet van boord zou kunnen omdat we zouden aanleggen bij een meerpaal een paar honderd meter van het einde van de fjord. De reddingsboten zouden worden ingezet als tenderboten maar ik zag het niet zitten om met een bootje voor 150 personen al schommelend naar het stadje gebracht te worden. Dus vertrok Jan alleen met de filmcamera in zijn zak op weg naar het stadje dat in de winter maar 300 inwoners telt, maar in de zomer de meest bezochte plaats van Noorwegen is. Vlakbij het stadje zijn de beroemde ‘Zeven zusters’ watervallen. De fjorden hier zijn heel erg steil en dat verklaart ook de vele vervallen boerderijen uit de vorige eeuwen omdat het bedrijven van landbouw een hachelijke onderneming was en is. Vanaf de hoogste berg in de omgeving, de Dalsnibba, 1476 meter boven zeeniveau, heb je een prachtig uitzicht. Jan is wel een stuk langs de enige toegangsweg met heel veel haarspeldbochten omhoog gelopen maar helemaal omhoog was te ver. Toen hij weer terug was op het schip, zijn we op het derde dek gaan kijken hoe een reddingsboot omhoog werd getakeld naar dek 3 zodat iemand in een rolstoel erin getild kon worden. We hebben staan kijken hoe dat eraan toeging.
Opnieuw heb ik de middag in de bibliotheek doorgebracht met een heerlijke caramelkoffie en een stukje appelgebak en een krant. Om 5 uur ’s middags zouden we weer vertrekken naar de volgende stad, genaamd Alesund via de Hardangerfjord. Daar zou ik weer mee van boord kunnen.
Weer volgde een spectaculaire tocht en vervolgens volgde weer een stuk over open zee maar deze keer was mijn maag al veel beter gewend en heb ik daar geen problemen meer mee gehad. Toen we de volgende morgen al weer vroeg aanlegden in Alesund, bleek dat we ergens helemaal achteraf bij een werf terecht waren gekomen en moesten er hals-over-kop bussen worden geregeld om alle passagiers naar het centrum van de stad te brengen. Dat was opnieuw niet voor mij weggelegd maar de rolstoel deed zijn werk prima en na een wandeling van drie kwartier waren we ook in het centrum van deze stad aanbeland. Maar daar vertel ik de volgende keer meer over.
Tot de volgende keer!
