Wietse
Vandaag is onze oudste zoon 35 jaar op deze wereld. Wat lang al weer en wat ga ik me steeds ouder voelen. Maar gelukkig is het wel fijn dat mijn hoofd ook in de buurt van die 35 blijft hangen.
Hij is geboren op een donderdagavond, precies om 19.00 uur. En het was met recht een hummeltje want hij woog maar 2750 gram en was 49 cm lang. Maar ja, dat krijg je als je te vroeg de wereld betreedt en in zijn geval was dat vijf weken te vroeg. Hij wou niet langer wachten en kwam terwijl we nog niet eens de klossen onder ins bed hadden en dat soort zaken geregeld hadden.
’s Morgens om een uur of zes op 9 maart kondigde hij zich aan en toen we tegen 7 uur de huisarts belden, kregen we van een slaperige stem te horen dat hij wel een keer zou komen kijken vandaag. Het was nog in de tijd dat huisartsen de bevallingen deden en er was nog geen ziekenhuis in Lelystad dus als er iets misging moest je met gillende sirenes naar Harderwijk.Maar al wie er kwam, geen huisarts. Jan had zijn baas al gebeld dat onze eerste zich aankondigde en eigenlijk had hij ’s avonds een belangrijke volleybalwedstrijd, maar die heeft hij dus niet meer gehaald.
Op een gegeven moment waren we het wachten beu en belden we opnieuw met de huisarts en daar kwam ie aan, met een houten toetertje in de hand, stetoscoop in de zak van zijn colbertje en vrolijk fluitend tussen de huizen door. Iedereen wist meteen wat er aan de hand was.
Hij onderzocht me, vertelde dat het nog wel even zo duren maar dat we mooi op weg waren en dat hij verwachtte dat de baby groot genoeg zou zijn om niet naar het ziekenhuis te hoeven. En wij waren zo onnozel en dachten dat hij de expert was. Nu hoef je zoiets niet meer te proberen.
En zo was Jan de rest van de dag bezig met tapijtknopen. De grote lap stramien lag over de strijkplank en zo vermaakte hij zich prima en ik zat in mijn gemakkelijke tuinstoel te lezen en te borduren en af te wachten wat er zou komen. En mezelf af te vragen wanneer ik nou eens weeën zou krijgen. Maar die kwamen niet en iedere paar uur als de dokter weer aan kwam fluiten, had ik al meer ontsluiting en ging alles voortreffelijk. Uiteindelijk om zes uur ’s avonds vond hij het genoeg. ‘Nou, als je nu nog geen weeën hebt, krijg je ze ook niet, dus ik geef je even een prik met weeënopwekkers en dan zien we wel wat er gebeurt. Het laatste randje streek hij weg met zijn handen en na precies 45 minuten lag er een minibundeltje op mijn schoot. Wat was hij klein, en wat waren we blij. En apetrots. De kraamverzorgster was er precies op tijd om hem op te vangen
Ondertussen waren mijn zus en zwager al gearriveerd want mijn zwager zou dikke houten klossen voor ons bed brengen want de gewone klossen pasten niet onder ons bed. Ook een schoonzusje was op de hoogte omdat ze ’s morgens belde om te horen hoe het ging allemaal.
Jan moest Wietse meteen met een theelepeltje suikerwater naar binnen lepelen en omdat hij daarvan meteen goed dronk mocht hij thuis blijven maar hij moest wel heel goed warm gehouden worden. Nadat ik was verzorgd en mijn zus en zwager hem hadden bewonderd heb ik zelf mijn vader en zijn vrouw gebeld om te vertellen dat we een zoon hadden. Zij wilden me niet geloven. Nee, ik maakte een geintje want het duurde nog minstens een maand. Maar uiteindelijk heb ik ze ervan kunnen overtuigen en stonden ze de volgende dag op de stoep met als cadeautje een mini-setje wit ondergoed met bruine beestjes erop.
Het blijf heel goed gegaan maar na een paar weken was het continue huilen en hij bleef maar onder zijn geboortegewicht zitten. Hij kreeg duidelijk niet genoeg borstvoeding binnen en toen hij daarna op de fles overging, groeide hij zo hard dat hij na een jaar twintig pond woog, veel te zwaar. En dus was hij wat lui en begon hij pas na vijftien maanden los te lopen, maar kletsen als een grote, dat wel. Toen hij acht maanden oud was, verhuisden we naar Emmen en na bijna twee jaar kreeg hij er een broertje bij. Maar dat gaf geen enkel probleem. Wietse was en is nog steeds enorm sociaal. Hij staat altijd klaar voor iedereen die hulp nodig heeft..
Vanaf zijn vierde verjaardag hebben we niet anders gedacht dan dat hij architect wilde worden of iets met bouwkunde zou gaan studeren. Nog steeds liggen er vele schetsboeken waarin hij plattegronden van huizen natekende, heel precies met de juiste afmetingen en maten en steeds weer opnieuw kon hij daar uren en uren mee bezig zijn, net als met dat pietepeuterige Ministeck.
Hij verveelde zich echt nooit. Lego was ook enorm in trek. Kisten vol staan er nu nog boven in de kast en alle bijbehorende boekjes hebben we bewaard en zitten in ordners.
Samen met Thijs werd er ook veel buiten gespeeld. Zeker toen we in Emmen vlakbij het bos woonden en er hutten kwamen. Ook in Emmeloord werd er veel buiten gespeeld op het plein tussen de huizen waar een grote zandbak was en er allemaal schoolkameraadjes in de buurt woonden. Toen we naar Lelystad verhuisden was de overstap naar het Atheneum meteen goed.
In zes jaar tijd klaar met een vakkenpakket van negen vakken (twee meer dan nodig) koos hij toch voor een richting met computers. In 1988 hadden we thuis namelijk al een computer en hij leerde net zo snel met Jan mee op diens cursus en met mij mee met mijn opleiding tot docent informatica. Ik weet nog heel goed dat Wietse en Thijs samen een handeltje opzetten met het verkopen van diskettes vol met spelletjes aan vriendjes en klasgenoten. Wij schoten het geld voor en ze hebben er heel veel verkocht.
Leren en later ook het studeren is nooit een probleem geweest. Och, dat was allemaal maar een makkie. Al in de tweede klas van de basisschool kreeg hij extra les en veel extra lesstof omdat het anders veel te saai was voor hem. Toen hij dan ook koos voor studeren is er geen moment geweest dat we getwijfeld hebben of dat wel een goed idee was. En het werd dus iets met computers. Maar hij wilde niet zo maar Informatica gaan studeren, nee, juist de combinatie met Bedrijfskunde trok hem erg aan. En dus werd het een studie in Enschede die BIT heette. BedrijfsInformatieTecnologie. Enschede was de enige universiteit waar je deze studie kon volgen en dus vloog hij als eerste het ouderlijk nest uit. En dat was moeilijk. Na zijn vertrek naar Enschede waar hij in een studentenflat op de Campus terecht kwam, heb ik erg last gehad van het lege-nest-syndroom. Ondanks Thijs,die nog thuis was en het feit dat Wietse eigenlijk ieder weekend naar Lelystad kwam. Maar alles went, dus dat ook.
In zijn tweede jaar kreeg onze Wietse een dip. Het studeren was saai, hij vond het veel te oppervlakkig allemaal, kon er zijn ei niet in kwijt en wilde de boel maar de boel laten. We hebben hem toen naar de decaan van de universiteit gestuurd en die heeft hem weer op weg geholpen. Het was duidelijk: ‘Je gaat er óf een studie naast doen óf je zoekt afleiding naast je studie’. En eigenlijk ging het toen vanzelf. Beginnen met een uurtje bij Radio Drienerlo, de studentenomroep, de CD-uitleen (eerst medewerker, toen bestuur) en toen volgde al snel de kennismaking met Kink FM, de alternatieve radiozender van Veronica en de mensen daar.
Ik kan me zijn verhalen nog herinneren dat hij voor het kennis maakte met Arjen Grolleman, de presentator en later directeur van Kink. Het verhaal van de kroegentocht bij de Elfstedentocht (januari 1997) waar Arjen live presenteerde. De muziek was en is voor hem nog steeds een feest van herkenning. Jaren waarin hij naast zijn studie en tijdens zijn stage alleen maar bezig was met muziek. Bij Kink knoopte hij de computers aan elkaar, bouwde stukjes software voor het uitzenden en had zelf ook een presentatie-uurtje wat weliswaar ’s nachts werd uitgezonden maar door hem van te voren werd opgenomen. Het was voor hem een hele fijne manier om zich met muziek bezig te houden. En om mensen te leren kennen en vrienden te maken.
Het afstuderen ging wat lastiger omdat de beide keren dat hij aan een afstudeerstage begon er geen begeleiding was of het bedrijf failliet ging en uiteindelijk is hij afgestudeerd op een project bij een organisatie waar Jan hem heeft geïntroduceerd.
Na zijn afstuderen ging hj werken in de muziekwinkel Boudisque in de Haringpakkersteeg in Amsterdam, een een zijstraatje van het Damrak achter het Victoriahotel. Daar bouwde hij aan de website, knoopte het kassa-, het verkoop-en bestelsysteem aan elkaar en vermaakte zich met concerten waar ook maar iets van zijn smaak was te vinden. En toen kwamen ook de vakanties. De eerste reis alleen ging naar Canada naar een vriendin die daar afstudeerde en waar hij een paar schitterende weken doorbracht samen met haar en met haar vriend van Indiaanse afkomst die hem veel van de omgeving liet zien. En toen had hij de smaak te pakken. Eerst in zijn uppie naar Californië, daar rondtoeren en wandelen en musea en andere bezienswaardigheden bekijken. En in de jaren daarna volgden bezoeken aan New York en het gebied er omheen, nogmaals naar Californië, tweemaal zelfs voor een korte uitwaaivakantie, naar Alaska met een groepswandelreis, naar het zuidoosten van de VS tussen Atlanta, New Orleans en Memphis in en natuurlijk overal kijken en luisteren. En ook vanuit Seattle is het Yellowstonepark al aan de beurt geweest. Ik vind het aan de ene kant fantastisch dat hij dit soort reizen maakt, maar aan de andere kant houd ik mijn hart vast. Jeetje, die prachtige, maar toch ruige en soms gevaarlijke omgeving. Waar komt hij allemaal terecht. En dan ben ik blij met elk levensteken vanaf een gletscher of berg of wat dan ook maar waar hij bereik heeft.
En nu hoor ik verhalen over Australië en Nieuw Zeeland en weet ik dat het reizen blijkbaar in zijn bloed zit. Van wie hij dat heeft, geen idee. In ieder geval niet van Jan en mij want wij zijn echte huismussen. En nu hij na een aantal jaar bij de Publieke Omroep helemaal zijn plek heeft gevonden bij Bol.com is ook zijn toekomst op gebied van werk alleen maar precies datgene wat hij graag wil.
Lieve Wiets, we zijn trots op, trots op je betrokken en sociale kant die je laat zien als het nodig is, trots op wat je voor elkaar krijgt op je werk op je rustige, bedaarde maar wel heel pientere eigen manier, trots op dat je kiest voor wat je zelf wilt en doet en we houden heel erg veel van je.
Een hele fijne verjaardag!
