Onze cruise naar Noorwegen, deel 1
De afgelopen weken heb ik over onze buitenlandse vakanties met en zonder onze jongens verteld. Daarbij was de trip naar Parijs in 2002 samen.met Jan de laatste maar we hebben daarna natuurlijk nog de wat mij betreft mooiste reis afgelopen jaar gemaakt.
Al jaren was een reis naar Noorwegen voor mij het mooiste wat ik zou willen meemaken en omdat dit ook fysiek voor mij te doen was, hebben we afgelopen jaar eind mei een acht-daagse cruise naar de Noorse fjorden gemaakt. En wat hebben we van deze reis genoten.
Als het financieel zou kunnen, zou ik elk jaar wel een cruise willen maken, zo heerlijk was het.
Nu was het een eenmalige gebeurtenis waar ik nog steeds met groot plezier aan terugdenk.
Het enige waar ik bang voor was, was zeeziek worden. Daar had ik al ervaring mee. Ik word zelfs al zeeziek op een steiger in een kanaal waar je een zeilboot aan kunt leggen, zoals ik tot mijn ellende meemaakte toen we Thijs en Marion wilden bezoeken tijdens hun hele zeilvakantie in Friesland.
Ook de overtocht van Calais naar Dover en vice versa was een verschrikking terwijl er zelfs geen golfslag was op Het Kanaal, windkracht twee. Maar ik moest me vasthouden om niet te vallen en kon geen hap meer door mijn keel krijgen. Dus had ik bij voorbaat al pillen bij de huisarts besteld.
Het is trouwens een hele administratieve toestand waar je doorheen moet, voordat je toestemming hebt om je pillen mee naar het buitenland te nemen. Alles moet exact worden opgegeven zodat bij terugkomst er precies zoveel is gebruikt als je hebt opgegeven. En dat gold dan voor mijn morfinepillen en slaapmiddellen etc. Want je wilt niet zonder zitten, dus de huisarts moest alles uitrekenen, invullen en laten zegelen. Wat een gedoe zeg!
Het was mijn grote wens eens een cruise te maken nu het nog kon. Omdat ik absoluut niet weet hoe mijn lijf zich verder zal houden en hoe snel de zenuwpijn zich uitbreidt, hebben we ervoor gekozen om het dan ook zo snel mogelijk te doen. Al in oktober 2011 net na mijn zestigste verjaardag, zijn we gaan surfen om te zien wat er aan mogelijkheden was. Natuurlijk waren er vooraf de nodige zaken waar we rekening mee moesten houden. Dat de reis naar de Noorse fjorden zou gaan, was vanaf het begin al de bedoeling. Maar we wilden vanuit Nederland vertrekken, we hadden een mindervalidenhut nodig en we wilden een hut aan de buitenzijde met zit/lig-gelegenheid op een eigen terrasje. Ook de periode waarin je gaat is belangrijk want je wilt wel een beetje warmte om op een ligstoel buiten alles te kunnen bekijken.
Het zou dus een maatschappij worden die vanuit Amsterdam of Rotterdam vertrok en een reis van acht dagen was meer dan genoeg want ook als we in een vakantiebungalow in Nederland met vakantie gingen, was na een dag of tien het verlangen naar huis bij mij al heel groot. En zo kwamen we uit bij de Holland America Line, vroeger een Nederlandse, nu een Amerikaanse maatschappij.
We kozen voor een reis in de tweede helft van mei en met hulp van een reisbureau dat gespecialiseerd was in cruises zijn we gaan kijken wat we allemaal moesten weten voordat we definitief konden boeken. Kon bijvoorbeeld de rolstoel en de rollator mee? Mocht ik mijn hoofdsteun mee? Konden ze een hoog-laagbed plaatsen en mocht ik mijn eigen ligstoel mee voor op het terras? Zoveel vragen en alle vragen moesten worden doorgestuurd naar het hoofdkantoor in de Verenigde Staten en soms duurde het lang eer er een antwoord kwam. Maar uiteindelijk was alles rond en boekten we een mindervalidenhut op het bovenste passagiersdek helemaal op de achtersteven van het schip met een eigen balkon. Er was een grote badkamer met een douchestoel zodat ik kon zitten. Mijn ligstoel en hoofdsteun, rolstoel en rollator konden mee maar ik moest het wel doen met het bed wat er stond. Dat was ook niet zo’n probleem want het was een kingsize bed met tig grote en kleine kussens en zelfs een zachte peluw. De hulpvaardigheid van het reisbureau was zo groot dat we zelfs van te voren al foto’s toegestuurd hadden gekregen van het interieur van de hut.
Begin april al kwamen de eerste ;papieren binnen en konden we ons verdiepen in de informatie over het schip dat ons naar Noorwegen en terug zou brengen, de ‘Rotterdam’, Een groot cruiseschip, maar nog net niet een fabriek met 3000 passagiers. Ons schip kon 1300 passagiers herbergen en zo’n 1000 bemanningsleden, meest Indonesisch of Fillipijns terwijl de hogere rangen werden ingevuld door Nederlans en Amerikaans personeel. Zo hadden we een Nederlandse kapitein en ook een Nederlandse cruisedirector, verantwoordelijk voor het vermaak aan boord. Onze hutsteward, jaja, kwam uit Indonesië.
Hoe dichter de vertrekdatum naderde, hoe spannender het werd..Twee vriendinnen zouden ons uitzwaaien en onze oudste zoon Wietse zou ook meegaan en de auto meenemen en ons een week later weer ophalen. Toen we die zaterdag Rotterdam binnenreden en de Erasmusbrug bereikten, zagen we het schip al liggen aan de Wilhelminakade pal naast de Erasmusbrug. Met open mond zag ik het grote schip liggen met de voorplecht naar de Erasmusbrug wijzend.
We zagen onze vrienden al gauw en nadat mijn elektrische rolstoel (die ik tijdelijk in gebruik had gekregen van de gemeente, wachtend op mijn eigen nieuwe stoel) was uitgeladen, hebben we eerst gezamenlijk koffie gedronken in Hotel New York. Daarna was het bagage uitladen en richting het schip. We hadden voorrang vanwege mijn handicap en mochten om twaalf uur aan boord.
Nadat de bagage was afgegeven, we afscheid hadden genomen van de achterblijvers en de terminal binnen gingen, werden we ontvangen door personeel al in vol ornaat. Eerst door de douane, ik paste met mijn rolstoel niet door het poortje, dus mocht ik er omheen en via een paar lange gangen en een lift kwamen we uit in de wacht- en inschrijfruimte waar vandaan de overdekte loopbrug naar het schip was gelegd. Hier meldden we ons bij de toegangspoort. Er zaten al zo veel mensen te wachten, dat we schrokken en dachten van ‘Mijn hemel. Zijn die straks allemaal eerst aan de beurt?’.. Maar we kregen een priority-kaart en mochten op een plekje gaan zitten waar meer mensen met rolstoelen, rollator of andere hulpmiddelen zaten te wachten. Het schip was ’s morgens om ongeveer zeven uur pas aangekomen en er werden vreselijk veel goederen aan boord gebracht, zagen we. Ook stond er al een steiger tegen het schip aan waarop bemanningsleden stonden om hier en daar een likje verf aan te brengen. Zoals later zou blijken, werd er voortdurend onderhoud aan het schip gepleegd, op zee of aan de wal, dat maakte niet uit.
Toen we aan kwamen rijden, hadden we al gezien dat er heel veel politie en andere beveilingspersoneel rond het schip aanwezig was. We hoorden pas aan boord waar dat voor was. Er werd namelijk aan boord een kunstveiling gehouden gedurende de cruise en er hing voor een miljoen euro aan kunst aan de muren in de expositieruimten. Kun je je het voorstellen? Ik vond het onwerkelijk. Op een gegeven moment werden de passagiers met een priority-kaart opgeroepen en aan een lange tafel stond allemaal personeel de inschrijving te controleren en aan te vullen. Het laten zien en kopiëren van je creditcard was het belangrijkste want dat was je betaalmiddel aan boord. Bovendien kregen we een bar-kaart en natuurlijk de toegangskaart voor onze kamer.
En na ongeveer een kwartier mochten we door de sluis de loopbrug op. Daar hebben we nog even de stroom passagiers opgehouden om uitgebreid naar onze vrienden te zwaaien en daar gingen we, over de loopbrug zo het schip binnen. Met de lift konden we naar de zevende etage (we waren op drie binnengekomen) en door hele lange gangen rijdend en lopend kwamen we uiteindelijk helemaal achterop het schip terecht in onze hut. Dat was voor mij meteen een goede oefening in het rolstoelrijden met links want deze stoel werd pas drie dagen voor vertrek thuis afgeleverd en ik had er nog niet veel mee kunnen oefenen. 
Ik moet wel bekennen dat ik in de loop van de week toch wel hier en daar de verf van de deurposten heb geschraapt. Jan deed de deur van de hut open en ondanks dat we de al foto’s hadden gezien, waren we niet voorbereid op de ruime kamer. Twee kingsize-bedden, badjassen, een bank met drie zitplaatsen, een tafeltje met twee gemakkelijke stoeltjes en aan de andere kant een bureautje met allemaal spiegels erboven om jezelf vijfvoudig terug te zien. Op een plank in de hoek stond dan de grote HD-tv met videorecorder. Verder waren er twee grote schuifdeuren naar het balkon waar we al gauw naar buiten liepen.
Op de kade liep onze Wietse te zwaaien naar ons. Hij had gewacht tot we in onze hut waren gearriveerd. Maar aangezien het schip pas om 17.00 uur zou vertrekken, is hij toen naar huis gegaan. Nadat de koffers waren uitgepakt, zijn we op zoek gegaan naar een van de vele restaurants om te lunchen. Ook daar hebben we onze ogen uitgekeken. Ik geloof dat er in totaal acht restaurants waren. Omdat er dit keer heel veel Nederlanders aan boord waren, was er naast alle soorten lekkere broodjes ook veel beleg. Van diverse soorten kaas tot hagelslag en van een kroketje tot een gebakken ei met ham. Maar je kon ook lunchen met wat Italiaanse pasta, wat gewokte groente met vlees en zelf je sausje kiezen, maar een gewone beker melk was niet te vinden. Later bleek dat ze eenpersoons pakjes melk hadden. Er waren grote koffieapparaten, vrij te gebruiken, alsook, een heetwatermachine voor thee. Er was soep, ijs, lekkere toetjes. Maar geen dienbladen.
Er lagen wel wat dienbladen maar op het moment dat Jan er een pakte was er al een soort steward die mij vroeg wat ik wilde eten zodat Jan voor zichzelf kon zorgen. Later hoorden we dat de dienbladen waren afgeschaft omdat de passagiers zich niet in konden houden, grote hoeveelheden op hun dienblad laadden en vervolgens de helft lieten staan. Als iedereen alleen nog maar mee kon nemen wat hij kon dragen, scheelde dat 40 % verspilling aan voedsel.
We hadden verwacht dat het er op een cruise vrij formeel aan toe zou gaan, en van te voren hadden we afgesproken dat we niet aan het gala-geheel mee zouden doen want zoals Jan zei: ‘Ik heb vakantie en dan trek ik geen pak aan!’.Maar daar hoefden we niet bang voor te zijn. Er waren mensen van allerlei slag aan boord. Van een zeer gezette Nederlander met zijn al even gezette vrouw achter een bord patat met een hamburger tot een chique gekleed echtpaar dat een VIP-card om hun hals hadden hangen om te showen dat zij tot de elite behoorden en lekkere koffie met een chique punt gebak verorberden en echt alles daartussen. Wat is mensen kijken dan leuk!
Na de lunch heb ik gerust en heeft Jan de eerste verkenningstocht over het schip gemaakt.
Er werd omgeroepen dat er vlak voor vertrek een reddingsoefening gehouden zou worden en we moesten ons melden bij de reddingboot op dek 3 waarvan het nummer op onze toegangspas van de hut stond. Dat pasje moest je overal bij je hebben. Het was een chaotisch gedoe van mensen die hun nummer niet konden vinden tot mensen die toch hun reddingsvest hadden meegenomen terwijl er duidelijk was omgeroepen dat dat niet nodig was. Iedereen verdrong zich om maar een goed plekje vlak vooraan te krijgen en toen werd er door een steward een naam omgeroepen en moest je ‘Ja’ zeggen als je je naam hoorde.
Maar het mannetje was moeilijk verstaanbaar dus het werd een hele puzzel. En toen daarna de scheepshoorn toeterde en op de wal een zeemanskoor hun liederen ten gehore bracht, draaide het schip heel langzaam 180o graden en vertrokken we langzaam richting Nieuwe Waterweg en Hoek van Holland. We zagen de Erasmusbrug langzaam kleiner worden en onze cruise was begonnen. En dit is al weer een heel verhaal dus voor vandaag laat ik het hierbij en lezen jullie volgende week hoe de cruise is geweest.
Tot de volgende keer!
Uw
Dag Coby, het verbaast me dat er toch weer iemand mijn blog heeft gevonden. Ik kan helaas niet meer bloggen, dat kost me te veel energie. Wat leuk dat je ook een cruise naar de fjorden gaat maken. Wij hadden een luxe hut met balkon en daar hoorden badjassen bij. Of dat bij jouw hut ook het geval is, kun je het beste aan de cruisemaatschappy vragen of bij het kantoor waar je je reis hebt geboekt, Meestal kun je ook via de website van de boot de indeling van de hut zien en lezen wat er allemaal is en wat niet. Wat betreft de medicatie, heb je een speciaal formulier nodig want je moet precies aangeven hoeveel je meeneemt, hoeveel je gebruikt en hoeveel reserve ook nog. Daar heeft de huisarts speciale formulieren voor. Dat moet worden opgestuurd naar een instantie die het goedkeuren en er een stempel op zetten en dan kun je het meenemen. Als je googlet op morfine mee naar het buitenland vind je vanzelf alle informatie. Daar is wel haast bij want de instantie van de stempel wil het nog wel eens vast houden. Verder moet je eventuele hulpmiddelen ook van te voren aanmelden zoals een rolstoel of scootmobiel etc. Dat moet voldoen aan bepaalde maten anders kan het niet mee en daar moet je dus ook toestemming voor hebben. Ik raad je aan alle vragen op papier te zetten, dit voor te leggen aan je boekingskantoor zodat je weet waar je aan toe bent. Ik wens je veel plezier en hoor graag of je ervan hebt genoten. Wij wel in ieder geval. Groeten van Riet