Even klagen
Nadat ik een aantal dagen van alles heb geschreven over vakanties zus en vakanties zo, wordt het tijd even bij mezelf terug te keren. Ik merk dat ik weer (af en toe heb ik dat) toe ben aan een klaaguurtje.
Zo zal ik het tenminste maar noemen. Het is echt niet zo dat ik de hele dag dan aan het klagen ben hoor. Nee, al is het maar even, ik moet even spuien om al mijn gedachten en gevoelens naar buiten te laten komen. Het servies-smijt-moment zeg maar.
Want het gaat niet echt geweldig de laatste weken. Ik mis nu al vier weken een gesprek met de huisarts.
Ik kan mijn vragen niet kwijt, rommel zelf wat aan met mijn pillen voor zover ik dat durf en ik heb geen notie hoe lang deze situatie nog gaat duren. Maar ik weet wel dat ik dat goed zat ben en niet meer weet hoe of wat.
Ik heb pijn. Ik ben bang dat de aloude bekende hernia weer aan het opspelen is want mijn stuitje gloeit voortdurend en ik moet uitkijken hoe ik lig en zit en de uitstraling naar de benen, voeten en tenen is overduidelijk aanwezig. En dan heb ik het nog niet over de moeheid die me blijft plagen ondanks de drie vitamine B12-injecties, en de pijnaanvallen, de brandende pijn aan de rechterzijde en nu ook vaak van mijn linkerscheenbeen en de hoofdpijn omdat blijkbaar de vernauwingen in mijn nek ook weer hun eigen gang gaan en dat alles samen maakt het er niet gemakkelijk op.
Gisteravond vond er ook nog een ongelukje plaats toen ik onderweg wilde naar mijn bed. Eerst stootte ik al met mijn grote teen (van de pijnlijke rechterzijde) tegen de poot van het bedtafeltje aan. En toen ik dan mijn rechterbeen onder het dekbed vandaan haalde, viel de afstandbediening van de tv op mijn rechter scheenbeen. En dat deed gruwelijk zeer. Het werd ook meteen dik en nu is het dik en zie je het blauw al tevoorschijn komen. Niet echt fijn.
Inmiddels is de praktijkverpleegkundige langs geweest om mijn bloeddruk, polsslag en bloedsuiker te meten. Allemaal ok. De onderdruk was wat aan de lage kant en dat verklaart de duizeligheid af en toe.
Maar mijn brandende vragen over mijn eigen huisarts kon ze niet beantwoorden. Ze wist dat hij ziek was, maar meer niet, ziet wel af en toe een invaller rondlopen maar zij weet niet of er al iets bekend is over hoe de vervanging geregeld gaat worden. Ik schoot natuurlijk meteen in de stress en heb gemeld dat ik nu al vier weken geen arts heb gezien en dat ik behoefte heb aan continuïteit en regelmatig overleg. Gelukkig snapte ze dat heel goed en als ze na een bezoek aan een andere patiënt terug is op de praktijk gaat ze voor me navragen of en wat er geregeld is, zodat Jan en ik kunnen bepalen wat we nu gaan doen.
Gelukkig belde Jan me onderweg naar een vergadering in Almere en hij praat me dan wel weer even uit de put, maar het valt af en toe niet mee. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Voor vandaag laat ik het hier maar bij. Te veel klagen is ook niet goed. En morgen zet ik de vrolijke bril weer op. Tenminste, als ik die kan vinden.
Tot morgen!
ik help je wel zoeken lieve Riet, anders mag je de mijne lenen als ik die kan vinden ;-))
Dank je wel, lieve Anoniem. Ik kan hem alleen niet van je lenen als ik niet weet wie je bent..(als jij hem vindt tenminste)
:( Als je wilt bellen om erover te praten, dan ben ik er voor je!
Dank lieve Gaby.