Dierentuinen

Soms kun je het leven waarin wij mensen een rol spelen net zo goed een dierentuin noemen, maar ik wil het deze keer hebben over de échte dierentuinen.
Want ik heb in mijn leven al vaak een bezoek aan een dierentuin gebracht.

Dat begon natuurlijk al toen ik in Emmen woonde. Als klein kind gingen we wel eens met onze ouders naar de dierentuin die midden in het centrum van Emmen lag. Op een werkelijk prachtige plaats tussen het winkelcentrum en de spoorlijn. In die tijd kwam je binnen bij de grote rots waar berggeiten heel behendig rond klauterden. Natuurlijk waren er olifanten, leeuwen, apen, veel vogels waaronder een grote uilenburcht en de kinderboerderij waar de kippen rond fladderden en de geitjes en konijnen en cavia’s proberen te ontsnappen aan grijpgrage kinderhandjes. Er was veel hekwerk, kleine ruimtes waar de dieren zich absoluut niet prettig in zullen hebben gevoeld en het grote restaurant met speeltuin waar we dan een ijsje kregen.

Ook kwamen we een enkele keer tijdens een vakantie met mijn ouders in een dierentuin. Bijvoorbeeld in Arnhem bij Burger’s Dierenpark en in Rhenen in Ouwehands Dierenpark. Ook daar trof je veelal traliewerk en kleine hokken aan. Wel kan ik me het warme welkom van de ara’s herinneren die in een lange rij allemaal op hun eigen paal met één poot vast welwillend ‘koppie krauw’ riepen als je ze dat eerst honderd keer had voorgedaan. Maar de pinda die ze als beloning kregen was natuurlijk het leukste van het spelletje..

Pas toen Jan en ik weer in Emmen gingen wonen en de kinderen zover waren dat ze mee konden, werd ons dierentuinbezoek flink opgevoerd. We kochten een jaarabonnement voor ons hele gezin en (bijna)  iedere zondagmorgen fietsten we naar het centrum en meldden ons bij de ingang. Het was er nog heerlijk rustig dan. Pas tegen een uur of elf, half twaalf als de grote stroom bezoekers op gang kwam, vertrokken we weer. Iedere zondag was een ander stukje van het park aan de beurt. En zo hebben we het Noorder Dierenpark zien veranderen van een park met veel kleine hokken met tralies in een prachtige open tuin waar dat kon en een optimale beveiligde plek voor de dieren als tijgers en beren maar zo, dat ze heel goed te zien waren. Aan alle kanten is de natuurlijke habitat van de dieren nagebootst. Zoals de savanne waar zebra’s, neushoorns, giraffen en antilopen. En de prachtige omgeving waar de tijgers liggen te zonnen en waar je achter glas ze kunt gadeslaan of vanaf een bezoekerstoren die in het tijgergebied is gebouwd.

Het was een groot feest toen de vlindertuin werd geopend en de eerste grote kooien met bijzondere vogels  die daar rondvlogen en boven in de hoge bomen hun nesten bouwden of beneden in de grote vijvers hun maaltje bij elkaar zochten. Daar had je grote bavianenrots waar de moeders hun kleintjes op de rug op hangend aan hun buik meedroegen. De peuteraapjes die samen speelden waren  natuurlijk fantastisch om te zien. En toen ook nog de Afrikahal werd geopend met het tropische regenwoud en de krokodillen zich doodstil hielden als je op het loopbruggetje hun grote vijver overstak. We hebben ook heel veel foto’s van die periode natuurlijk. Niet alleen die we zelf maakten maar ook die gemaakt werden bij de ingang van het park en waar de jongens op de foto[’s steeds wat ouder werden.

Toen de kinderen wat ouder werden, hebben we ze meegenomen naar Artis (toen we 12,5 jaar getrouwd waren) naar Burger’s Dierenpark in Arnhem en naar Ouwehand’s Dierenpark in Rhenen. Ook daar was in  de tussentijd veel veranderd. In Rhenen kwam er een groot gebied voor de beren die veel bekijks trokken en natuurlijk ook het ijsberenbassin waar je door een glazen wand de ijsberen kon zien zwemmen.

En ook nu ze volwassen zijn gaat er nog wel eens een mee. Zo zijn we naar Münster in Duitsland naar de dierentuin geweest met Wietse. En ook de tuin in Emmen heb ik wel eens met Wietse bezocht.
Jan en ik zijn samen opnieuw in Burger’s Zoo geweest en met een tante en een nicht van mij  zijn we in Ouwehand’s Dierenpark geweest.
Afgelopen herfst heb ik dagelijks via de webcam uitgekeken naar de geboorte van het nieuwe olifantje in Dierenpark Amersfoort. Een uniek schouwspel.
Amersfoort is één van de parken waar ik nog niet in het echt ben geweest.
En wat voor hekel in ook heb aan dieren in kooien die kunstjes doen, van de dieren waar zeer zorgvuldig mee wordt omgegaan en waar alles aan gedaan wordt om ze in hun natuurlijke omgeving te laten bewonderen, krijg ik geen genoeg. Ik hoop echt dat ik de komende zomer een keer in staat zal zijn om in Amersfoort te gaan kijken want dat jonge olifantje is een grote trekpleister voor me.

Ik ben heel benieuwd of er onder mijn lezers ook dierenpark-liefhebbers zijn of dat jullie met z’n allen in opstand komen tegen het houden van dieren in een dierentuin. Laat het me weten als je wilt.

Tot morgen!

Ook mooi:

Vakanties in eigen land – 23 februari 2013 Verzamelingen – 15 februari 2013 Vakantie in Brabant – 24 februari 2013