Duvel en Doosje

Toen we in 2001 naar Dronten verhuisden, verhuisde poes Dina mee. Ze was toen al op leeftijd. Haar zusje Koos was al in Lelystad op 17-jarige leeftijd overleden en in de tuin begraven. Dina werd uiteindelijk 22 jaar. In eerste instantie wilden we geen poes of poezen meer. Nee, altijd voor oppas zorgen als we weg gingen en daarmee een ander opzadelen met de lasten was iets wat we niet weer wilden.

Maar toen ik begin 2005 thuis kwam te zitten, was de als vervanging van de poezen aangeschafte cavia geen aanspraak genoeg. Ook al piepten ze (ze worden niet zo vreselijk oud, dus er waren meerdere exemplaren) honderd uit als de koelkastdeur open ging en er een zakje ritselde, het was stil, veel te stil voor mij..
Dus hebben we nagedacht of we toch weer een poes wilden. En die kwam er natuurlijk.
We wilden niet zo maar een kitten uit het asiel of een gevonden exemplaar zoals we daarvoor altijd hadden gehad. Nee, we wilden wel wat meer weten van de achtergrond van het aan te schaffen exemplaar.
Dus belden we met de dierenarts en vroegen of zij wisten dat er ergens een nestje met kittens was die was gemeld bij hen. En dat bleek het geval te zijn .

Bij een ouder echtpaar, in een andere wijk van Dronten, was hun een jaar oude poes bevallen van twee kittens. Ik nam contact op met de mevrouw en we werden uitgenodigd om langs te komen. Ze moesten wel zeker weten dat we goed voor de kittens zouden zorgen.
Dus we moesten ‘op zicht’. Erg grappig natuurlijk.
Meteen toen we binnenkwamen zagen we een pikzwarte moederpoes met twee kittens. Eentje had een wit neusje en witte bef en witte pootjes, de ander was helemaal zwart met een klein plukje witte haartjes in de hals. Ze glommen en zagen er goed verzorgd uit.

We moesten gaan zitten en hoorden van de vrouw des huizes het verhaal van de moederpoes. Dit zwarte poesje liep al een poosje bij hen in de buurt rond en werd uiteindelijk door de dierenambulance opgevangen en naar het asiel gebracht omdat het echtpaar hun eigen poes al had. De man was dementerend en de vrouw kon de verzorging van een extra poes niet aan. Toen werd hun eigen poes vergiftigd, nog wel naar de dierenarts gebracht maar hulp baatte niet meer. Het echtpaar wilde toen toch wel graag de poes die ze naar het asiel hadden laten brengen terug, maar het duurde drie weken voordat ze daar toestemming voor kregen want ze hadden haar tenslotte zelf naar het asiel laten brengen. Toen ze een paar weken bij hen was, vertoonde ze allerlei symptomen die de vrouw deed denken aan haar vergiftige poes en ze belde weer de dierenambulance. Maar in dit geval waren ze net op tijd om de kittens op te vangen want ze bleek dus zwanger te zijn. Op 10 mei 2005 werden de kittens geboren.

Meteen toen we de kittens zagen, wisten we dat er een dondersteen bij zat en dat de andere een stuk docieler was. Jan vond meteen de namen Duvel en Doosje en vanaf dat moment, ze waren toen vier weken oud, droegen ze die naam. Nadat we verteld hadden van onze vorige poezen en foto’s hadden laten zien, werden we goed bevonden als pleegouders voor beide kittens. Want het was voor ons meteen duidelijk dat we de beide zusjes samen zouden adopteren. En na zeven weken kwamen ze bij ons in huis.

We hebben al heel wat met het spul meegemaakt. Achter het huis is een patio, die door vier muren wordt omringd. De achterste muur is twee meter hoog en daar

 

bovenop hebben we een hekje geplaatst. Hoog genoeg naar ons idee om de poezen in de patio te houden. We wilden niet dat anderen last van onze poezen zouden hebben. In eerste instantie liep er een vijver dwars door de tuin, maar toen Duveltje ontdekte dat ze via het vensterbankje van het doucheraam bovenop de muur kon komen, hebben we die verplaatst naar helemaal achterin de tuin tegen de muur aan. Diverse malen heeft ze een nat pak opgelopen toen ze probeerde tegen de muur op springend alsnog er bovenop te komen. Ze maakt haar naam waar dus en nog steeds.

Ze weet precies wanneer de kamerdeur opengaat en als ze ook maar een gaatje ziet, slipt ze erdoor en gaat boven heerlijk achter een kast in een stapel tassen liggen slapen. Veel mensen die hier regelmatig komen, weten dat ze dit doet en letten op maar zelfs Jan en mij gebeurt het nog af en toe dat ze ontsnapt. Verder is ze een allemansvriend, die bij iedereen op schoot wil en graag aangehaald wil worden. Als je niet lang genoeg doorgaat met aaien naar haar zin, komt er een pootje omhoog en haakt ze je hand naar haar toe.

Doosje is van een heel ander kaliber. Die wil ook graag geknuffeld, maar is heel kieskeurig in wie ze uitkiest om haar die gunst te verlenen. Ze is bang, bang voor de glazenwasser, de schilder, harde knallen, vuurwerk, en

zelfs voor sommige mensen. Het duurt lang voordat ze gewend is aan iemand, maar als je eenmaal haar vertrouwen wint, is dat voor altijd.
Ook zij maakt haar naam dus helemaal waar. Toch was zij degene die met de eerste jonge vogel thuis kwam en die de muisjes voor mijn voeten deponeerde. Zij is duidelijk de betere jager van de twee. Misschien komt dat ook omdat Duveltje al van kitten af aan een belletje draagt aan haar halsbandje en Doosje niet. Die werd er gek van en dus hebben we het belletje bij haar na een dag al weer verwijderd.

Samen spelen ze nog altijd verstoppertje, organiseren hardloopwedstrijden twee maal per dag in de lengte van de kamer en het liefst ook nog in de achterliggende slaapkamer want dan hebben ze een zestien meter lange renbaan. Maar ook de tafel, stoelen, de bank en mijn bed zijn dan niet veilig. Zelfs de gordijnen spelen een rol in zo’n renpartij als schuilplek om je te verstoppen voor de ander, en dan liefst twee meter hoog. Staarten zwiepen heen en weer en mauwen als een gek hoort er ook bij. En berg je dan maar, want die renpartijen zijn nietsontziend.

Ze zijn gek met elkaar, maar maken ook flink ruzie af en toe. Gelukkig overheersen de positieve uitingen. Het zijn net pubers nu.
Ze weten ook precies wanneer ik ’s middags mijn ogen sluit voor een dutje. Dan komt er een links en de ander rechts van me liggen en zo slapen we samen een poosje. Wat een fantastisch gezelschap.
En gelukkig hebben we erg vriendelijke buren en/of vrienden die voor ze willen zorgen als we eens een weekje weg zijn. Maar je merkt heel goed dat ze je missen want ze staan me al bij de deur op te wachten, zelfs als ik alleen maar naar de wc ga. Ik mis ze zelf ook heel erg als we weg zijn.
Ze vormen voor mij een geweldige uitlaatklep. Ik kan uren met ze ‘praten’, ze knuffelen, ze troosten me als ik verdriet heb en ik zal ze vreselijk missen als ze er niet meer zijn.
Maar voorlopig zijn het een paar heerlijke bliksemafleiders en dat doet niemand ze na.

Tot morgen!