Thijs
Op zaterdag 26 januari 1980 werd onze tweede zoon, Thijs Johan geboren. Officieel had hij 6 januari moeten komen, maar omdat ik de laatste twee maanden zwangerschapsuikerziekte en dus naar de gynaecoloog in het ziekenhuis moest en daarbij en passant te horen kreeg dat de baby wel een paar weken eerder kon komen, was het eindeloos wachten vanaf de Kerstdagen tot het einde van de maand geen plezierige bezigheid. Vooral omdat ik geen suiker en geen zout meer mocht en twaalf kilo afviel.
Maar uiteindelijke kondigde zich hij aan en we belden met het ziekenhuis om onze komst aan te kondigen.Nadat opa en oma kwamen om op Wietse te passen, heeft Jan me met de auto van opa naar het zieken huis gebracht. Daar zeiden ze: ‘Bent u er nu pas? We hadden u al veel eerder verwacht’. Maar ik had net als bij Wietse geen weeën en toen ik uiteindelijk om een uur of half twaalf op een bed werd gehesen met mijn dikke buik, bleek dat de bevalling toch al een eind op gang was. Ik kreeg een infuus om de weeën op te wekken, maar de zuster prikte me verkeerd en ik kreeg een dikke bult op mijn hand en geen weeënopwekker binnen Pas nadat er een arts bij was geroepen, werd er vakkundig geprikt en werd Ik om half een naar de verloskamer gebracht.
Om 7 minuten voor een is Thijs geboren, een tweede zoon.
Wat waren we blij met hem. Hij was lang, 54 cm. en groot, 4460 gram,bijna een negenponder. Dat kwam door de zwangerschapssuiker. Maar Thijs mankeerde gelukkig niets. De kleinste babytruitjes waren hem meteen al veel te klein en voor mijn gevoel was hij meteen al een reuzenbaby.
Ik moest tot maandag blijven, want in het weekend naar huis was er nog niet bij in die tijd. En ik lag op een kamer met vijf andere vrouwen die allemaal een zware bevalling of keizersnede achter de rug hadden. Ik was al heel snel weer mijn bed uit en liep rond om drinken te halen en bloemen te schikken.
In die tijd was het nog geen gewoonte om de baby naast je te hebben in een bedje. Als er door de baby’s gedronken moest worden, precies om de drie uur, kwamen de verpleegsters met de zes bedjes de kamer in. Al gauw was het: ‘En wie huilt er weer?’ Nou, dat was dus onze Thijs. Geen idee wat er aan de hand was, maar hij huilde heel erg veel.
Dat bleef ook zo toen we weer thuis waren en het gewone leven weer zijn gang ging. Na drie weken ontdekten we dat hij een rare bult op zijn schouder had zitten en na een bezoek aan de huisarts werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis en na lange uren wachten met Thijs op schoot, bracht een röntgenfoto de oorzaak van het gehuil aan het licht. Bij de bevalling had hij zijn sleutelbeen gebroken en nu groeide de zaak aan elkaar in een soort boogbruggetje.
Thijs was en is een bijzonder kind. Hij liep met 8 maanden om de tafel en met 9 maanden los. Hij heeft gehuild tot hij 14 maanden was en daarna nog af en toe als hem iets niet zinde. Pas toen hij iets meer dan een jaar oud, al begon met praten en zich kon uitdrukken, werd het gemakkelijker. Zijn koppie wilde veel, maar zijn lijfje nog niet en dat maakte hem boos, heel boos. En dus was het brullen.
Op de kleuterschool werd aan de kleuters gevraagd wat ze later wilden worden en Thijs maakte een tekening van een spookrijder. Toen al bezig met verkeer.
Zijn tweede sleutelbeenbreuk (hetzelfde sleutelbeen, maar aan de andere kant) liep hij op toen hij probeerde de juffrouw tegen te houden bij het tikkertje spelen op het schoolplein.
Al heel jong had hij zijn eigen mening en daar was hij dan ook niet vanaf te brengen.
Af en toe zelfs een eigenwijze stijfkop. Van wie heeft ie dat toch…
Na het Athenueum (geslaagd met 9 vakken net als zijn oudere broer) ging hij studeren. Na eerst in Delft gekeken te hebben, werd het Enschede want daar deden ze gewoon en zeiden ze geen meneer tegen je. Het werd CivieleTecnologie en Management, met als specialisatie Verkeerskunde. Hij liep stage in Leeds, en schreef papers voor congressen in San Fransisco en Washington en mocht daar ook heen om ze te presenteren. Toen hij met studeren begon meldde hij ons dat hij ging voor drie titels. Ambitieus dus. De Ingenieurstitel was na vijf jaar binnen, daarna bleef hij vier jaar aan de Univeristeit Twente verbonden als Aio, om te kunnen promoveren. Al in het allereerste studiejaar had hij Marion leren kennen en na iets meer dan een half jaar wist ik al dat hij haar erg leuk vond. En waar Thijs voor gaat, gaat hij ook helemaal voor. Inmiddels zijn ze in april vijf jaar getrouwd en hebben wij er een schat van een schoondochter bij gekregen.
Het promoveren na vier jaar Aio lukte niet. Dat kwam omdat hij zijn eigen software bouwde om het verkeersonderzoek waarop hij wilde promoveren uit te voeren. Maar met een grote dosis doorzettingsvermogen, een hoop gemopper en de nodige steun van Marion, kreeg hij de volgende titel voor zijn naam. Doctor Ingenieur (DR. IR.). En die derde titel, die van Professor? Ik weet het niet, maar het zou me niets verbazen als hij dat ook nog voor elkaar krijgt.
Het was fantastisch om zijn promotie mee te maken; het blijft toch heel bijzonder om je zoon in rok-kostuum te zien met zijn vader en broer als paranimfen in jacquet naast zich.
En nu werkt hij bij de gemeente Amsterdam iedereen de stuipen op het lijf met de manier waarop hij zijn werk doet. Ambtenaar? Wat is dat? Lui achteroverhangen, laat beginnen en vroeg stoppen is aan hem niet besteed. Nee, hard werken, niet lullen en net zo lang praten tot je voor elkaar hebt wat je in je kop hebt zitten. Nog net zo eigenwijs als vroeger. Maar wel op zijn eigen speciale manier.
We zijn trots op je Thijs, je blijft een bijzondere zoon en daarom houden we van je! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. En het wordt vast een hele leuke dag.
Gefeliciteerd!!! Ook voor jou een bijzondere dag :)
Ik herken me in jouw verhaal. Mijn oudste zoon vertoonde hetzelfde gedrag als kind. De energie heeft hij, nu hij 25 is, nog steeds. Het was niet altijd makkelijk, maar zijn lieve glimlach, zijn spontaniteit en zijn groot sociaal gevoel maakt alles goed. Hij is de oudste van 3 broers en het is boeiend om te zien hoe die 3 verschillende karakters evolueren.