Voor Klaske
Lieve Klaske,
Vandaag is het al weer vier jaar geleden dat jij, mijn schoonzusje,, toen pas 61 jaar oud, toch nog onverwacht overleed aan die rotziekte die kanker heet. Het lijkt nog maar zo kort geleden, maar wat zijn die vier jaar snel voorbij gegaan.
Ik mis je nog steeds erg. Ik mis je wijze raad, je kennis over allerlei onderwerpen, je mening over boeken, films. Ik mis ook onze wekelijkse mailwisseling. Ik heb alle mailtjes bewaard. Vanaf het eerste moment dat we wisten dat je ziek was, zijn we gaan mailen. Jij vertelde summier over de behandelingen, de bijwerkingen, de artsen, de problemen waar je tegenaan liep. Maar het grootste deel van de tijd mailde je over positieve dingen, over jullie belevenissen tijdens de vakanties,
Je kwam zelfs nog een keer naar Dronten om me te leren weven op het tafelgetouw dat ik een poosje mocht gebruiken van je. Ik heb nog alle boeken over weven die jij niet meer nodig had en ook de proeflapjes die ik heb gemaakt.
Al die tijd van je ziekte, nauwelijks anderhalf jaar, bleef je gewoon Klaske, zo lang mogelijk je bezigheden zoals altijd uitvoerend. Lekker koken met biologische ingrediënten, het weven op het grote getouw waar je werkelijk de mooiste kleden met fantastische patronen op maakte. Ik heb een paar prachtige sjaals die je voor me hebt gemaakt en waar ik zuinig op ben. Ook ging je verder met het meubel maken, wat je jezelf had aangeleerd. De prachtigste tafels, stoelen, kasten en keukendeurtjes kwamen onder jouw handen vandaan.
Nog steeds zijn ze overal in jullie huis te vinden.
Je was enorm creatief. Je naaide en breide en gebruikte daar nauwelijks patronen voor. Ook maakte je graag speciale gerechten. Ik zie nog de lange rij met kookboeken uit diverse werelddelen die naast de open haard/grillplaats in de keuken op de planken staan.
Ik koester de recepten die je me 5 dagen voor je dood nog toemailde. Koekjes met chocoladestukjes erin en nog een taartrecept met citroen.
Toen je wist dat je aan deze vreselijke ziekte zou overlijden, had je daar niet zo’n angst voor. We hebben er niet zoveel woorden over gewisseld; naar buiten toe bleef je de nuchtere Klaske die positief bleef tot het eind. De huizenruil-vakanties die jullie ondernamen stonden beschreven in dagboeken en je hebt daar nog alle foto’s bij gezocht en geordend. Nu is er een prachtig boek over verschenen waarin veel over jullie wandelreizen wordt verteld en ook staan er mooie foto’s in.
Je was een uniek persoonlijkheid, uniek ook was Jullie liefde voor elkaar. Ik heb nooit eerder een man en een vrouw zo met elkaar verweven gezien, één in doen en laten, in liefde voor elkaar, een twee-eenheid. Iedereen die jullie samen zag, wist meteen dat jullie voor elkaar bestemd waren.
En nu ben je er al vier jaar niet meer.
Omdat je niet wilde dat er afscheid van je werd genomen, hebben Jan en ik voor onszelf een afscheidsmoment gecreëerd. We hebben een boom voor je geplant, een mooi beukenboompje, in het Wilhelminabos bij Dronten. En als het lukt gaan we nog steeds af en toe even kijken hoe je boom groeit. Hij is goed herkenbaar aan zijn hoogte.
Het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt.en daarom dit onderstaand gedichtje van Harry Wanders.
Groei maar naar de hemel
losse aarde
wat zand
dat in een hoopje
ligt
een kleine boom
nog breekbaar
in de wind
groot gat
boompje geplant
vermengd zand
met tranen
vastgezet
in het verlangen
dat hij groeien gaat
met mijn tranen
de hemel
aanraakt
Dag lieve Klaske.
Heel mooi Riet! Dankjewel
Tine