Sneeuw
Voor de zoveelste keer de laatste paar jaren wordt er sneeuw voorspeld. En inderdaad, er valt dan wat sneeuw. Wel raakt iedereen in paniek van een paar centimetertjes. De files worden langer, het zout raakt op, er worden kleurcodes ingevoerd om aan te geven hoe ernstig de situatie wel niet is. Maar tot nu toe stelt het niet zoveel voor want in mijn beleving zijn er winters geweest die veel meer indruk hebben achtergelaten. Een aantal van deze winters zal ik vandaag de revue laten passeren.
De winter van 1963
Van de winter van 1963 kan ik me niet zo heel veel meer herinneren, maar wel dat we lopende naar de kerk gingen op Eerste Kerstdag van dat jaar. Het zonnetje scheen en we hadden maillots aan met een lange broek erover en de schoenen gingen in een tasje mee want met de laarzen konden we lekker glijden op de sneeuw. Ook de buren wandelden mee, zei het dat ze wel naar een andere kerk gingen en iets eerder dan wij de sneeuw stonden af te kloppen.
Op de terugweg hebben we een sneeuwballengevecht gehouden. En ik werd flink ingepeperd en de sneeuw liep langs mijn kraag over mijn rug.
Van de Elfstedentocht van dat jaar weet ik alleen nog wat er onlangs op de TV werd uitgezonden.
De winter van 1978/1979
Deze winter heeft een grote indruk achter gelaten. Het was het jaar dat we vanuit Lelystad naar Emmen verhuisden. Toen we eind 1978, een half jaar na de geboorte van Wietse, meer dan genoeg hadden van Lelystad, kon Jan op korte termijn een zelfde soort baan krijgen als hypotheekadviseur en breed inzetbaar kantoorambtenaar bij PTT Post als hij had in Lelystad. Alleen een huis, maar dat kwam ook snel voor elkaar. Eind december waren we druk aan het inpakken, de verhuisdozen stapelden zich op tegen een muur in de kamer. Vlak na de Kerst regende het ijs, heel dik ijs dat als een dikke laag overal op vastzat. Jan en ik hadden nog geen auto en dat was toen voor ons heel gewoon. Een vriend had nog wat verhuisdozen in zijn garage staan en die wij graag wilden gebruiken. Maar achteraf hadden we dat beter kunnen laten. Voordat hij een gaatje van ca. 20 centimeter zicht in zijn voorruit had gekrabd, waren we minstens drie uur verder.
Op 3 januari 1979 kregen we de sleutels van het nieuwe huis in Emmen. Het kantoor van de verhuurder bevond zich in Schoonebeek, een eind achter Emmen. Wietse, 8 maanden oud, logeerde bij opa en oma in Aalden en Jan en ik moesten met een taxi daar naartoe omdat er geen bussen meer reden.
In heel korte tijd hebben we geschilderd, vloeren gelegd, de nu heel ouderwetse Genermuider matten als goedkoopste vloerbedekking. Op 10 januari verhuisden we.
Er lag al wat sneeuw en ijs en de verhuiswagen was gelukkig redelijk op tijd om alles in Emmen uit te laden. Op het moment dat de verhuiswagen leeg was en de straat uitreed, begon het te sneeuwen. En te sneeuwen, en nog meer te sneeuwen, nog veel meer sneeuw, het bleef maar doorgaan.
Er was bijna niet meer door te komen de volgende dagen. De boodschappen moesten lopend worden gehaald en toen Jan moest beginnen met zijn nieuwe baan was het ook lopen. Er waren sneeuwduinen die door de wind op een hoop werden geblazen.
Heel erg lang bleef de sneeuw liggen. Ik had niet zo’n goed idee hoe de straat nou eigenlijk liep. Pas in april van dat jaar waren de straten weer schoon.
De winter van 1984/1985
Juist in de Kerstvakantie in het jaar 1984 viel er veel sneeuw en begin januari was het zo koud dat de minimumtemperatuur zo rond de min 200 C bleef hangen. Bitterkoud. De kinderen zaten op een basisschool, ongeveer 5 kilometer bij ons vandaan. Ik bracht ze iedere dag vier keer op en neer door het prachtige bos dat Emmerdennen heet. Maar er lag te veel sneeuw en lopend was het geen doen. Ik weet nog goed dat we naar het busstation zijn gelopen en daar zeker meer dan een uur zaten om op een bus te wachten die ons in de buurt van de school zou brengen.
Toen we eindelijk waren gearriveerd, verbaasde het de leerkrachten dat we er door waren gekomen. Daarna zijn de kinderen tot eind januari en het weer mogelijk was te fietsen, door de leerkrachten met de auto gehaald en gebracht en mochten ze overblijven en werden er tussen de middag spelletjes met ze gedaan. Een geweldige oplossing. Op de dag van de verjaardag van Thijs, 26 januari, had het ’s morgens vroeg geijzeld. En hij wilde graag op verse krentenbolletjes trakteren die ik op de fiets naar de school heb gebracht, al glibberend en glijdend en vallend.
In de loop van de maand januari werd het wel beter weer, wel koud maar veel zon.
Ik heb ze dan ook af en toe met de slee door het bos van school gehaald.
Ja, dat waren in mijn ogen nog eens winters. Er zullen er vast wel meer zijn geweest die niet in mijn herinnering zijn blijven hangen, maar dat is dan maar zo. En daarom vind ik de huidige kleine hoeveelheden sneeuw niets iets om zo over te klagen en voor te waarschuwen.
Sneeuw is prachtig. Als ik dan naar buiten kijk, lijkt elk takje en twijgje voorzien van een dun laagje sneeuw, zie je mooie vogelpootjes in de sneeuw en glinsteren de druppeltjes in de zon.
Van mij mag er een meter vallen, maar ik besef dat heel veel mensen daar behoorlijk last van zullen hebben, dus ik zou het niet moeten willen.
Maar diep in mijn hart? Nou, doe me dan maar een metertje van dat prachtige witte spul!
Tot morgen!
