Tandarts

Ik kan me niet precies herinneren wanneer ik voor het eerst bewust een tandartsbezoek heb meegemaakt. Ongetwijfeld zullen mijn zusje en ik met mijn ouders mee zijn geweest als zij naar de tandarts moest. Ik kan me ook  niet herinneren of we ieder half jaar een controle lieten doen.
Wel was er de schooltandarts. Als de bus aan kwam rijden, wist iedereen meteen dat daar de man aan kwam die tanden en kiezen trok en je erg zeer deed. Paniek alom.
Hoe de leerkrachten ook hun best deden om uit te leggen dat het voor je eigen bestwil was, we deden het eigenlijk bijna in onze broek. Een paar klasgenootjes deden dat ook letterlijk.
Dan was het nog erger want dan moest je met een onderbroek aan.die niet van jou was, maar een keer was blijven liggen na de gymles of zo en die meestal wel was gewassen maar grauw en geel  zag en ook niet lekker rook. En dan die kriebelige te kleine maillot waarvan het kruis tot je knieën kwam. Ja, want een lange broek aan mocht echt niet. Hooguit met een rok eroverheen.
Maar dat terzijde.

Ik kan me nog de kinderen uit de klas herinneren die met een bebloed gezicht uit de bus kwamen met een dot papier tegen hun mond, ook al vol bloed. En dan die gootsteen waar ze de mond mochten spoelen… Erg hygiënisch ging het er niet aan toe. Maar ik praat nu wel over 50 jaar geleden. En het allerfijnste was dat ik niet hoefde. Blijkbaar hebben mijn ouders er voor gekozen om met ons naar een gewone tandarts te gaan. Ik heb tenminste geen trauma opgelopen zoals zo velen in die tijd wel. En dat is maar goed ook want ik ben inmiddels al heel wat keer bij een tandarts geweest.

Eigenlijk had ik zelfs naar een orthodontist verwezen moeten worden, want als klein kind (en nog jaren daarna) was ik een stevige duimzuiger, dus heb ik een forse overbeet zoals ze dat zo mooi noemen. Maar ik heb er nu geen zin meer in om alsnog drie jaar met een beugel rond te lopen.
De keren dat ik sinds mijn jeugd bij een tandarts ben geweest zijn al niet te tellen.
Er werd niet zo gelet op snoep en dat soort dingen dus al jong had ik gaatjes die allemaal met amalgaam, dat zilverspul, werden gedicht.
Toen kwamen de jaren dat er stukjes kies afbraken en er kronen aan te pas kwamen.
Vervolgens kreeg ik een knots van een ontsteking onder één van die kronen omdat de tandarts de wortelkanalen had gelaten voor was het was. Dus kroon eraf, ontsteking verhelpen, nieuwe kroon erop.
Vervolgens kwam de homeopatisch arts die bedacht dat amalgaam giftig was en mij naar een tandarts stuurde om al die vullingen te laten verwijderen en met composiet opnieuw op te bouwen.
Daarna volgde de tweede kroon met een ook al niet fijne ontsteking eronder, dus ook de tweede kroon verdween in de prullemand, nu met kies en al.

Ik heb heel wat tandartsstoelen gezien en in gelegen; van hypermoderne gasgeveerde kantelstoelen tot krakkemige exemplaren die mee trilden op de maat van de boor.
Boven mijn hoofd is meestal ook iets te zien. Niettegenstaande het feit dat de meeste mensen hun ogen dichtdoen bij de tandarts zijn  er altijd uitzonderingen. Daar ben ik er een van. Dus ik heb tekeningen gezien van Jan Rot, van Esscher, een cartoon waar ik om bleef lachen en ook herinner ik me een doolhof waar je je weg moest zoeken om bij de schat in het midden te komen. Dat was een erge leuke. Alleen vergat ik dan mijn mond open te houden…

De tandarts waar ik vanmiddag samen met Jan naar toe ga, heeft een  beeldscherm opgehangen. En als je wilt zien wat hij allemaal doet, kun je dat op het scherm volgen.
Nou, dat gaat me net iets te ver.
Ik wil niet zeggen dat ik de rust zelve ben bij de tandarts, nee, dat niet.
Maar ik vreet ook niet mijn nagelriemen op van angst, dat scheelt.
Ik hou wel de armleuningen vast als hij iets engs gaat doen maar daar blijft het bij.
En ik heb natuurlijk een groot voordeel.
Als chronisch pijnpatiënt giet ik zoveel morfine naar binnen dat ik de uitwerking van de verdoving erger vind dan het boren zelf. Kijk, als er een kies moet worden getrokken moeten ze er natuurlijk wel even een spuitje in zetten, maar voor het boren? Nee, dank je wel hoor!
Ik ga alleen gillen als j hij met de grote drilboor aankomt, dan word ik wild.
Daar kan ik echt niet tegen,
Niet omdat dat pijn doet in mijn mond, nee, vanwege de trillingen die dan in mijn lijf gaan resoneren en me meteen een pijnaanval bezorgen.
En daar zit ik, noch de tandarts op te wachten. Dus hij kijkt wel uit.

Vanmiddag mogen we weer voor onze controle. Ik hoop ik dat het bij een snelle blik blijft zodat we pas over een maand of zes opnieuw richting de tandarts hoeven. Ik heb geen problemen gehad in het afgelopen half jaar, dus we zullen zien. Maar voor nu levert het in ieder geval weer een verhaal op voor mijn blog.
Tot morgen.