Herinneringen

Iedereen heeft zo zijn of haar herinneringen. Ze zitten in je hoofd, je lijf, je draagt ze altijd met je mee. Ook ik heb ze in mijn hoofd. Zoals bijv. de geur van vers gebakken brood me herinnert aan het heerlijke krentenbrood dat op de kachel thuis stond te rijzen en daarna gebakken werd. De geur van seringen doet me aan mijn moeder denken want ze was dol op seringen. De eerste aardbeien bijvoorbeeld waren altijd voor haar.

Maar ik heb mijn herinneringen niet alleen in mijn hoofd, ik heb ook allerlei tastbare herinneringen.
Bijvoorbeeld als ik mijn naaidoos op de kop zet om iets te zoeken, kom ik dat stukje tekenkrijt tegen wat uit de naaidoos van mijn moeder komt. Ook een leeg sigarenblikje roept herinneringen op aan de sigaartjes van mijn vader. Nu zitten er allerlei spelden en naalden in, in verschillende maten en een ook de vingerhoed die van mijn moeder was en mij ook past.
En de houten kist, met fineer beplakt door mijn vader, in een prachtig patroon. Daarin zit een plank waar allemaal spijkertjes doorheen zijn geslagen. Op die spijkers passen de klosjes garen van mijn moeder toen er nog kartonnen rolletjes werden gebruikt om het garen op te rollen. En ik heb ze nog steeds, al die rolletjes garen in wel dertig verschillende tinten. En als ik een keer een aparte kleur nodig heb, weet ik dat er in die kist vast wel iets zit.

En dan heb ik het nog niet gehad over de knopendoos. Het is mijn eigen doos. Een blauw met wit gestreepte rechthoekige doos met deksel. De doos is zwaar van alle knopen.
De knoop van het aqua-kleurige jurkje dat mijn moeder voor me maakte van een lapje van de markt omdat de zus van mijn toenmalige vriendje ging trouwen en ik natuurlijk op de eerste rij zou zitten. Ik moest er netjes bij lopen vond ze, maar eigenlijk was er geen geld voor een nieuwe jurk maar met het lapje van de markt had ik de mooiste jurk van allemaal.

Er zitten ook allerlei knopen in die ze zelf maakte. Er waren toen apparaatjes om zelf knopen te maken door stof om een rondje te trekken en er dan een plaatje met een oog tegenaan te slaan.
Zo zie ik de wollen jas in roestbruin die ze voor zichzelf maakte, evenals de vrolijke lichtblauw, zachtgeel en heldergroene kleurtjes van de diverse overhemdjurken die ze droeg.
Ik zie ook de knoopjes van een wit bloesje van mij en mijn  zusje. Want als een kledingstuk echt niet meer gedragen kon worden, knipte ze de knopen eraf en tornde eventueel de rits er nog uit om opnieuw te gebruiken.
In de doos zitten niet alleen herinneringen aan haar, maar ook herinneringen die ik erin heb gestopt: de gespen van de tuinbroeken die ik maakte voor de jongens, de dikke drukknopen die ik overal in sloeg, want ze droegen veel spijkergoed en stevige kleding om te kunnen ravotten.
Ook van mijn broeken en bloezen zitten er reserve knopen in.
Tegenwoordig komen er alleen nieuwe knopen bij als er aan gekochte kleding een zakje zit met een reserve knoop. Je weet maar nooit hè?

De laatste doos met herinneringen is eigenlijk ook een kist, een donkerbruin kistje van 35 cm. lang, 20 cm. breed en 15 cm. hoog. Ook door mijn vader getimmerd voor mijn moeder.
Gewoon een rechttoe, rechtaan kistje, bruin geschilderd.
Een kistje waarin mijn moeder een deel van haar tastbare herinneringen deed.
Allerlei dingetjes bewaarde ze er in en af en toe mochten we kijken wat erin zat. En dat was heel wat: van bonnen uit de Tweede Wereldoorlog, een aan elkaar gesmeed poppetje van muntjes die Seyss-Inquart, een nazi-politicus, moest voorstellen tot mijn inentingsbewijs aan toe.
Ook zat erin: een foto van haar vader, gekleed als officier bij de Huzaren zo rond de Eerste Wereldoorlog, allerlei kaarten, overlijdensberichten, bidprentjes, geboortekaartjes, ook van mijn zusje en mij, en van familie en vrienden.

Na hoor dood heb ik dat kistje gekregen. En iedere keer als ik dat kistje zie den ik aan mijn vader en moeder. Veel van de inhoud is verdwenen, waarschijnlijk is het kistje leeg gegooid na haar dood.
Ik heb het opnieuw in gebruik genomen als bewaarkistje. Ook ik bewaar er alle berichten in die te maken hebben met familie en vrienden. Niet alleen van geboorte en overlijden maar ook bijv. de liturgie van de kerkdiensten. Zelfs van de Eerste Communie van mijn nichtje Marloes.

Af en toe rommel ik eens door het kistje. Het is degelijk gemaakt en het zal daarom nog heel wat jaartjes meegaan. Na mij zullen er andere dingen mee worden gedaan. Wat weet ik  nog niet. Waarschijnlijk zal de inhoud bekeken worden en dan weggegooid. Wat moeten wij met die papieren?
Maar ik hoop wel dat er iemand zal zijn die er net zo als ik deed een herinneringskistje van zal maken. Een kistje waarin misschien dan ook wel een rouwkaart van mij zal liggen.

Zo gaat het met herinneringen. Je kunt ze niet vasthouden, niet meenemen, ze verdwijnen samen met jou. En dat is ook goed. Dan ontstaat er weer ruimte, ruimte die opnieuw gebruikt kan worden voor nieuwe herinneringen…..