Weggaan
Er gebeurt veel, heel veel in deze wereld…… Zelfs als je het grootste deel van de dag in bed ligt met een breiwerkje in de handen en je laptop voor je, gebeurt er van alles. Naast me ligt een poes heerlijk te slapen, met opgetrokken pootjes en platte oortjes. De zon schijnt tussen de wolken door en mijn gedachten staan evenmin stil. Die jagen net zo snel als de wolken die ik voorbij zie komen als ik naar buiten kijk. Er zitten om de haverklap meesjes bij de voederplank en ik hoor een ekster krijsen in de verte.
Ik ben een beetje weemoedig vandaag, ben met mijn gedachten terug in het jaar 1975. Het jaar waarin ik mijn moeder verloor.
Ik weet dat er ergens een klein meisje is dat vandaag ook haar moeder verliest. Voor haar is dit volgende gedichtje van Rutger Kopland. Ik hoop dat ze in haar verdere leven hier een beetje troost uit kan putten.
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uit sluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je bent niet weg.
R.K.
Sterkte vandaag,mooi gedicht!! Gek he, hoe klein de wereld soms ook kan zijn, in een slaapkamer of huis, hoeveel je toch meekrijgt!
Ja, je krijgt een hele hoop mee. En je wordt heel alert op berichten die te maken hebben met ziekte, medicatie, behandelingen, beter worden, maar ook met dood gaan.