‘Natuurlijk is het shit’, zegt de huisarts. ‘Het is ook echt niet gemakkelijk en dan valt het allemaal niet mee…’.

Nee, natuurlijk valt het niet mee. Er zijn van die periodes dat naast mijn lijf ook de rest me in de steek laat. Meestal overwint het verstand, maar af en toe overheerst mijn gevoel. En dat gevoel is twee weken geleden met een sneltreinvaart in de put gevallen. En nu ben ik dan beneden aangekomen. Voor het eerst weer in anderhalf jaar. En het voelt niet fijn….

Hoe het zo kan veranderen in korte tijd? Vertel het me maar. Komt het omdat ik teveel van mijn lijf heb gevraagd in mei en begin juni? Omdat ik op adrenaline samen met Jan een fantastische cruise heb gemaakt? Omdat we naar de opera Orfeo ed Euridice zijn geweest in de paleistuin van Soestdijk op een late avond? Komt het misschien omdat ik zo slecht slaap en dus al moe mijn bed weer uit kom? Of ben ik een piekeraar van nature? Alsmaar bezig met dingen in mijn hoofd, met leuke dingen maar ook met de nodige zorgen over dingen waar ik me eigenlijk geen zorgen over hoef te maken.

En natuurlijk zijn er heel veel leuke dingen in mijn leven; ik kan er zo wel een stuk op 25 opnoemen. Maar nu het moet, schiet me niets te binnen…..
Dingen waar ik goed in ben? Noem er maar 20, zegt het gelukskaartje van deze week. En ik vind er genoeg hoor. Maar als ik daar dan wat beter over nadenk, kom ik iedere keer tot de conclusie dat ik daar vroeger wel goed in was, maar nu niet meer.

Vroeger ja, vroeger… voordat ik te maken kreeg met iedere dag pijn, met iedere dag moe, met behandelingen die me alleen maar verder achterop brachten, met artsen die het ook niet meer weten of het juist beter denken te weten, met MRI-scans en met iedere week bloedonderzoeken. Voordat ik het rouwproces in moest dat af en toe weer de kop op steekt, zoals nu dus.

Wat was het fijn om  een leuke baan te hebben en dingen te doen waar ik goed in was. Maar het gevoel dat ik kreeg toen ik na twee jaar rondlopen met steeds meer pijn afgekeurd werd, is weer teruggekomen. Het gevoel van angst voor de toekomst, het gevoel van verlies, kortom het shit-gevoel van de depressie waarin ik nu opnieuw ben beland.

Gelukkig bestaan er pilletjes. Die neem ik dus ook. Alleen duurt het vijf tot zes weken voordat je er iets van merkt. Dat is wel lang, voor mijn gevoel veel te lang. Maar mijn verstand zegt dat ze uiteindelijk wel zullen helpen, want dat gebeurt ook altijd..
Naast de pillen zijn er mensen die het vreselijk vinden dat het niet goed gaat met me. Mensen die naar me luisteren, me laten vertellen over het rotgevoel, me voorzichtig wat adviezen geven, maar vooral ook er voor me zijn. En ik ben er niet eens blij mee…

Hoe nu verder? Ik weet het even niet… Mijn verstand zegt dat ik sterk ben en hier wel weer uit omhoog krabbel. Mijn naasten zeggen dat ik moet leren loslaten. De huisarts zegt dat er heel veel kleine dingetjes zijn die wel goed gaan en dat ik me daar maar op moet focussen. Want  ik ben aan het opruimen, was opvouwen en ik doe dus wel wat ook al zeg ik dat er niets uit mijn handen komt. En hij zorgt ervoor dat ik wat rustiger kan slapen, tenminste dat hoopt hij als hij een receptje schrijft voor weer iets een ander pilletje… Ook krijg ik te horen dat het tijd wordt dat het zomer wordt want zoveel mensen balen van het slechte weer. Maar ook zou het zo goed zijn om naar buiten te gaan nu mijn nieuwe rolstoel is geleverd en in de garage staat. En natuurlijk zijn er ook positieve verhalen. Verhalen over nieuwe banen, drukke banen en toekomstige banen, een concert van Leonard Cohen, een weekje vakantie in het vooruitzicht, de leuke nieuwe garens om sjaaltjes van te breien, maar het is niet genoeg.

Voor nu is het gewoon niet genoeg. Voor nu overheersen de tranen en ook al wil ik het niet, ze moeten eruit, allemaal…. Het zijn er echt heel veel. Ik wil gewoon even niets. Ik wil even in mijn holletje kruipen en mijn verdriet eruit janken. Ik wil niet denken aan die kleine leuke dingetjes. En vooral wil ik even ‘met rust gelaten’ worden, want ik weet dat het toch uiteindelijk wel zomer zal worden, een natte zomer wellicht?

Maar nu nog even niet alsjeblieft……., laat het nog maar even regenen met van die grote tranen die uit de hemel vallen en niet lijken op te houden.
Tranen die zo’n mooie kleur hebben in het licht dat erdoor heen schijnt…..

Een verdrietige Riet