De afgelopen vier weken heb ik ontdekt hoe afhankelijk ik ben geworden van mijn netbookje. Mijn mini laptopje van 1,3 kg. gaf de geest drie weken voordat de garantie-periode was afgelopen.

Dat was geluk bij een ongeluk. Toen we mijn Acertje wegbrachten naar de computerboer en ik hoorde dat het vier tot zes weken kon duren en dat ik na vijf weken mocht bellen, had ik niet in de gaten hoe het mijn verbindingslijntje met de buitenwereld was geworden. De eerste dagen had ik meer dan genoeg te lezen en het was goed voor mijn schouder, dat beetje rust. Ik had tenslotte mijn nog bijna nieuwe Samsung Galaxy Plus met zelfs een draadloos toetsenbord te leen van een goede vriend én de grote PC en de laptop van Jan tot mijn beschikking.

Maar de stapel tijdschriften werd kleiner, ik kreeg iedere dag de krant uit en zelfs alle kranten die er nog lagen. Alle pagina’s met artikelen die ik zeker nog wilde lezen, kwamen aan de beurt en ik had nog de puf om al tierend op het toetsenbordje toch nog wat af en toe te mailen of op FB te zetten. Die akelige kleine toetsen en al die typefouten… met recht balen.

En steeds meer brak het besef door dat dat kleine ding mij wakker hield, betrokken bij de wereld en bij de mensen die ik liefheb en die van alles meemaken, die mijn agenda beheerde en mijn lijstje met alle dingen die ik nog op allemaal losse papiertjes en plakbriefjes had staan. Ik miste mijn netbookje zo zeer, dat ik bijna (nou ja, natuurlijk super overdreven) in staat was een Ipad aan te schaffen. Onzin natuurlijk, ik ben flink en wacht geduldig af.

En geduld uitoefenen heb ik de afgelopen jaren wel geleerd, alleen dat kleine zwarte netbookje kreeg voor elkaar dat ik iedere dag begon te roepen dat ik zo naar hem verlangde en waarom het zo lang duurde. Eén week om, nog een week om, weer een paar dagen verder en uiteindelijk waren er bijna 4 weken om en telde ik af naar de dag dat ik kon gaan informeren hoe mijn netbookje eraan toe was. Nog tien, nog negen, acht….

En donderdagmiddag 9 februari brak de zon door want de telefoon rinkelde. Nou rinkelt die wel vaker, maar deze keer was het een boze mevrouw van de computerboer waarom ik mijn netbookje niet kwam ophalen. Hè? Niet kwam ophalen? Was mijn dierbare netbookje dan al weer terug? En waarom wist ik dat niet? Waarom hadden ze mij niet gebeld dat hij op me stond te wachten?

En de boze mevrouw werd nog bozer want ik had toch wel zeker een brief gehad waarin stond dat ik mijn zwarte bookje weer klaar was. Nee, die brief heb ik niet gehad mevrouw, want ik telde de dagen af dat hij klaar zou zijn. Maar ik wist van niets..
Nou, of ik dan meteen wilde komen, mét een legitimatie bij me anders kon ze hem niet meegeven.

Dus gisteren heeft Jan meteen na thuiskomst mijn netbook opgehaald en kon ik de ‘aan’-knop met een stevige vinger indrukken.

En zie… daar was alles weer. Al mijn FB-vrienden met hun mooie verhalen, mijn lotgenoten, mijn mailtjes, de door mij gevolgde blogs (een stuk of dertig) die ik allemaal nog moet lezen en er commentaar bij mag zetten, mijn foto’s, en al mijn documenten.
Die had ik (nou ja, zoonlief dus) wel keurig overgeheveld naar de grote PC zodat ik niets kwijt zou raken, maar ik was wel blij dat alles nog gewoon beschikbaar was.

En nu ben ik dus weer verbonden met de wereld. Mijn netbookje is terug en ‘alive and kicking’. Dus ik ga jullie weer bombarderen met tweets, reacties, mails en blogs.
De volgende is in mijn hoofd al klaar. Want er is veel te vertellen en te delen.
Dit is het begin van MIJN jaar, want dat wordt het en is het al….

Hoera !

2012

Here I am !